Je zult je uiterlijk, woonplaats en werk in ieder geval kunnen veranderen. Ieder mens schrijft al dan niet bewust dingen die ze hebben meegemaakt of gehoord. Ik hoor ook regelmatig van familieleden die mijn verhaal hebben gelezen dat hij of zij daarmee bedoeld wordt, wat helemaal niet het geval is. Daar wil ik dus maar mee zeggen dat het automatisch gebeurt. Ik ziet daar niets verkeerds in.

Als je schrijft over dingen die je zelf persoonlijk, of in je directe omgeving, hebt meegemaakt, denk ik dat het een meerwaarde aan je werk kan geven. Je bent immers 'ervaringsdeskundige'. Maar jouw ervaringen heb je nu eenmaal altijd met andere mensen. Vraag je, als je over andere mensen schrijft,altijd af: zou ik het zelf leuk vinden als anderen dat lezen? Zelfs al heb je de persoon in kwestie een andere naam gegeven en in zekere zin onherkenbaar gemaakt. Dingen die iemand je in vertrouwen heeft verteld, zou ik sowieso nooit in een boek verwerken. Dat is net alsof je op een feestje gaat vertellen: ik ken iemand die ... En mensen die de persoon kennen, zullen snel doorhebben over wie het gaat. Voorzichtigheid geboden dus, als je geen vrienden wilt verliezen!

Tenzij het over negatieve dingen gaat, vinden de meeste mensen het denk ik juist leuk dat ze in een boek zitten... Ik heb het zelf ook wel, ja, maar ik probeer het te negeren :P

De vraag impliceert dat je het werk uiteindelijk uit wilt geven. Het kan natuurlijk altijd onder pseudoniem worden uitgegeven.

Hoe ik dit oplos: geef het personage 1 eigenschap die compleet tegenover jou leven staat. Laat hem koppig zijn, of juist meelevend, laat hem liegen. Alleszins, maak op bepaalde vlakken een duidelijk onderscheid.

Ik herken het Finn Wood. De lokatie waar mijn verhaal zich afspeelt en de woonomgeving zijn autobiografisch in mijn verhaal. Bewust gekozen zodat ik zeker wist dat ik mezelf niet tegensprak op bld 100, ofzo. Zelf los ik het op door het onmogelijke met de personages te laten gebeuren of een compleet ander uiterlijk of karaktereigenschap toe te voegen. Mijn beste vriendin, die meeleest wilde een personage in mijn boek "zijn" voor de eer en bij wijze van dank. Ik heb met haar gekeken welk personage in aanmerking kwam om haar naam te dragen. Opzettelijk is het karakter van dat personage heel anders dan het karakter van mijn vriendin. Zij vond het dus leuk om mee te doen. Auto bio kan ook posie zijn dus. Verder moet je er denk ik een beetje maling aan hebben. Er zijn scènes in mijn verhaal die ik niet graag aan mijn ouders of oom/ tante laat lezen. Ik laat toch veel van mezelf zien. De woorden/ zinnen die ik schrijf komen uit mijn brein tevoorschijn. So be it, denk ik dan. Een boek maakt je in zekere zin onsterfelijk en dat is ook weer wat waard! xsg

Dit gebeurt bij mij ook regelmatig. Eén personage in mijn verhaal is behoorlijk gebaseerd op een bestaand iemand, en dat vind ik wel vervelend, maar er gebeuren met hem hele andere dingen dan in het echt en hij komt terecht in heel andere situaties. Er blijft voor mij dus genoeg over om te verzinnen. Ik zie er dan ook niet echt iets kwaads in. (Trouwens, misschien herkent hij zichzelf, wanneer hij het zou lezen, maar andere mensen zouden daar veel meer moeite mee hebben.) Dingen als dagboeken gebruik ik juist graag voor mijn verhalen. Dagboeken en verhaal lopen bij mij ook vaak in elkaar over. Ik gebruik opschrijfboekjes om verhaalideeën te noteren, maar ook voor mijn eigen ideeën. Eigenlijk kom ik zo best vaak tot goede ideeën. Ik vind het niet erg dat de hoofdpersoon van mijn verhaal en ik erg op elkaar lijken, dat kun je toch niet of nauwelijks voorkomen, lijkt mij. (Hoewel dat soort zaken wel per genre verschillen lijkt mij, bijvoorbeeld bij fantasy en kinderboeken.) Ik zou niet weten hoe ik een boek moest schrijven zonder mijn eigen gedachten en gevoelens als uitgangspunt te nemen. (Dit kan, bedenk ik mij nu, ook nog te maken hebben met mijn jeugdigheid. Ik ben 18 en heb 'nog niet heel veel van de wereld gezien'. Misschien gaan dit soort dingen anders wanneer je wat ouder bent.) Buiten de twee genoemde personages blijft het eigenlijk best binnen de perken. Andere karakters zijn helemaal niet (of echt minimaal) op anderen gebaseerd.

Als ik ooit zover kom moet ik mijn boek hoe dan ook met een pseudoniem uitgeven, vrees ik. xsg

Ik schrijf ook veel over situaties die ik zelf heb meegemaakt, maar niet autobiografisch. Meestal zijn het stukjes van het verhaal die ik herken, bijvoorbeeld het hoofd-probleem maar dan verzin ik er zoveel omheen dat het niet al te veel opvalt. Ik denk dat het wel normaal is om te schrijven over dingen uit je eigen leven, bewust of onbewust.

Je kunt het probleem omzeilen door personages samen te voegen tot één personage,hun karaktertrekken uit te vergroten of juist te minimaliseren. Je kunt situaties verplaatsen in de tijd of de ene personage koppelen aan een situatie die het ándere personage in het echt meemaakt. ook kun je situaties dramatiseren of juist afvlakken.Als je daar eerst mee oefent zul je merken dat de 'echte' mensen langzamerhand verdwijnen.het worden personages die jíj hebt gecreëerd en die vaak hun eigen leven gaan leiden.