Tja, uiteindelijk zal je het toch zelf moeten bedenken. Maar er zijn wel een aantal onderwerpen en thema's die vaak voorkomen in de boeken die je noemt, de zogeheten Young Adult boeken. Bijvoorbeeld: -Een dystopische wereld. Dat is een wereld waarin je eigenlijk niet wil leven, zoals bij Divergent en De Hongerspelen. Vaak is er een "systeem" of hebben een paar mensen de macht, zijn er misverstanden, armoede, of zijn er allemaal andere dingen mis. Vaak is de hoofdpersoon iemand die dat niet wil accepteren en als het ware met zijn/haar medestanders tegen "het systeem" gaat vechten. Maar het systeem is sterk en sluw... -Een centrale strijd tegen "iets". In de Hongerspelen en Divergent vechten de hoofdpersonen tegen de staat, maar in bijvoorbeeld Mortal Instruments spelen demonenjagers een hoofdrol. Pas wel op dat het niet cliché wordt. De strijd tussen goed en kwaad is een thema dat al erg vaak voorkomt. Als je het doet, zorg er dan voor dat het geen zwart-wit heldenverhaal wordt. -Volwassen worden. De hoofdpersoon begint klein en zwak, maar dankzij leermeesters, talent en veel avonturen groeit hij op. Dat zag ik bijvoorbeeld terug in de Grijze Jager, al heb ik lang niet alle boeken gelezen. -Een bijzondere school. Dat thema is ook nog altijd populair. Elke jongere gaat naar school, dus is het logisch dat boeken over een school aansluiten op hun belevingswereld. Een school is een mooie, brede wereld waar je veel mee kan. Op zo'n school heb je natuurlijk allerlei groepjes, gewoonten, ongeschreven regels, buitenschoolse activiteiten, interessante of oersaaie lessen, subculturen, pestkoppen, en ga zo maar door. Vaak zie je scholen waar je wordt onderwezen in magie, en soms ook in andere dingen. Denk aan Zweinstein uit Harry Potter, maar ook andere boeken kennen zo'n school. -Liefde. Jongeren lezen graag over liefde, want tja, daar krijgen zij ook vaak voor het eerst mee te maken. In het meer fantasy-hoekje dat jij beschrijft is het vaak een bijzondere liefde, die onmogelijk is omdat de geliefden bij twee verschillende volkeren zijn die elkaar haten bijvoorbeeld, of die gewoonweg heel moeilijk wordt gemaakt, of die misschien niet zo moeilijk is, maar waarbij de hoofdpersoon er wel heel lang over doet om uit te vinden dat hij/zij verliefd is. Soms gaat het verhaal over kiezen tussen twee geliefden, of liefdesverdriet, of verraad en misverstanden binnen een relatie, of twijfel. Je ziet liefde natuurlijk terug in de verhalen die erop focussen (denk aan Twilight), maar de meeste boeken voor jongeren hebben het er ook in zitten. Ook de Hongerspelen, Divergent, Mortal Instruments, Harry Potter, Grijze Jager... -Ontdekken wie je bent. Dit heeft ook te maken met het volwassen worden, een beetje. De hoofdpersoon is anders en heeft vreemde talenten, maar hij/zij heeft nooit beseft wat het betekende totdat er iets gebeurt en hij/zij het ontdekt. De hoofdpersoon behoort bijvoorbeeld tot een lang uitgestorven ras, heeft speciale krachten, of is voorbestemd om iets te doen... maar wil hij dat wel? Hij moet eerst zien te ontdekken waarom hij in de wereld is, wat zijn taak is en wat al zijn krachten precies zijn. Dat kan verwarrend zijn voor hem en zijn omgeving. Misschien maakt de plotselinge macht hem wel gek, of misschien blijkt hij de enige te zijn die een kwaadaardige groep drakenrijders (ofzo) kan stoppen. Maar zoals je misschien al merkt, dat kan ook snel cliché worden. Je kunt het dus gebruiken, maar lees ook veel andere boeken om te ontdekken wat al teveel is gedaan. -Strijd om de troon. Dit zie ik vaker terug in traditionele fantasy en minder in Young Adults, maar het staat ook centraal in de Young Adultboeken Eon en Eona (mooie boeken trouwens). Rond het hof van een koning, keizer of heerser ontstaan problemen. Iemand anders dan de rechtmatige troonopvolger steelt de troon, en de echte troonopvolger moet vluchten. Maar hij is vastbesloten om met een paar vrienden sterker te worden en terug te keren, om de valse koning van zijn troon te stoten... maar het kan natuurlijk ook heel anders. Het kan een eindeloze strijd om de troon worden, waar niemand goed is en niemand slecht, en waar veel verschillende personages uit verschillende culturen bij betrokken zijn, met allemaal andere ideeën over wat goed is. Ziedaar het concept van Game of Thrones. -Een toernooi. Dit is makkelijk, omdat het al een concept heeft: er zijn verschillende rondes, of een bepaald regelsysteem, en het doel van de hoofdpersoon is om het toernooi te winnen. Of juist niet, misschien. Je ziet het terug bij Harry Potter (De Vuurbeker), waar het toernooi bestaat uit verschillende opdrachten. En natuurlijk bij de Hongerspelen, waar het geen opdrachten zijn maar een overlevingsstrijd. Zo'n soort "wedstrijd" is vaak spannend en het geeft je een houvast bij het schrijven. Maar alleen een wedstrijd is saai. Er moet iets gebeuren wat deze wedstrijd anders maakt dan alle voorgaande. Bij de Vuurbeker beland Harry ongewild in de wedstrijd, en bovendien gaat het aan het einde gruwelijk fout. Bij de Hongerspelen is Katniss anders dan alle andere deelnemers, en is zij degene die als het ware de staat (het systeem) uitdaagt en het verzet begint. Als je verschillende van dit soort elementen neemt en er een heel eigen draai aan geeft, en daarbij ook nog elementen neemt die je helemaal zelf hebt verzonnen, hun je er een goed verhaal van maken. Pas op dat het niet cliché wordt. De onderwerpen hierboven worden veel gebruikt in andere boeken, maar dat betekent dus niet dat jij ze ook moet gebruiken. Dat hoeft niet. Lees veel om ideeën op te doen, maar neem ideeën niet zomaar over. Een eigen idee ontstaat met de tijd. Het is heel moeilijk om in een paar minuten een idee uit je hoofd te schudden. Vaak komt de inspiratie op vreemde tijden, als je onder de douche staat bijvoorbeeld. Houd je ogen en oren goed open, bekijk andere verhalen en de wereld om je heen goed en combineer elementen die je gaaf vind in jouw verhaal. Succes!

Dat snap ik. Inspiratie komt immers niet altijd uit de lucht vallen. Toch is het essentieel dat je je eigen verhaal bedenkt. En het is toch ook veel leuker als je weet dat jij jouw verhaal hebt verzonnen, in plaats van iemand anders? Dan is het jóuw verhaal. Het kan dan een beetje lijken op andere boeken, maar dat heeft iedereen. Mijn verhalen lijken ook een beetje op ieder ander verhaal dat ik heb gelezen of gezien. Je wordt altijd beïnvloed door verhalen die je goed vind, en dat is maar goed ook, want helemaal uit het niets met ideeën komen is vrijwel onmogelijk. Waarom denk je dat er zoveel boeken bestaan met een dystopische wereld? Of een strijd tussen goed en kwaad? Een uitverkorene? Een driehoeksrelatie in de liefde? Dat is omdat de schrijvers die dingen ook in andere verhalen tegenkwamen en ze die wilden gebruiken. Zolang je verhaal maar niet teveel lijkt op één verhaal, is het goed. En als je lang met je verhaal bezig bent (en dan bedoel ik lang, niet een paar weken) en gaat letten op wat er nou precies zoveel lijkt op andere verhalen, dan kun je dat aanpassen. Ik las ergens dat je een verhaalidee hebt in een soort middeleeuwse wereld, waarin steden worden aangevallen en kinderen worden opgeleid tot strijders. Dat is een prima concept, doet mij niet teveel denken aan een ander verhaal. Je zei dat het misschien teveel op Broederband leek, maar dat weet ik niet, ik heb dat verhaal nooit gelezen. Vraag jezelf nu eens af: -Waarom een middeleeuwse wereld? Dat is al vaak gebruikt en kan misschien doen denken aan Broederband, of zoiets. Onderzoek eens andere culturen of tijdsperiodes. -Hoe worden de kinderen getraind? Lijkt dit niet teveel op andere verhalen? Als je ze traint door ze gedwongen tegen elkaar te laten vechten totdat er maar ééntje overblijft, kan dat teveel lijken op de Hongerspelen. Dat hoeft echter niet. Ik heb ook een ander verhaal gezien waarin dit voorkwam, maar dat leek niet op de Hongerspelen. Zorg ervoor dat je niet teveel vergelijkingspunten hebt: maak er bijvoorbeeld geen wedstrijd van, zonder vooraf gemaakte arena. Laat de kinderen zich bijvoorbeeld bewijzen in een serie missies, waardoor ze naar de verre uithoeken van de wereld worden gestuurd en in de vrieskou en de hitte van woestijnen moeten zoeken naar iets om mee te nemen naar huis waarmee ze kunnen bewijzen dat ze waardig zijn. Bijvoorbeeld het hoofd van een verschrikkelijk dier dat ze hebben gedood, of de vlag van een verslagen leger, of iets heel waardevols wat ze wisten te stelen. -Waarom worden de kinderen getraind? Maak ook dit heel anders dan de verhalen die je hebt gelezen. Is het traditie dat de kinderen vechten en de ouderen andere dingen doen? Hoe vind de hoofdpersoon dat? Gaat hij daar uiteindelijk tegenin om het te veranderen? En waarom is die traditie zo? Worden kinderen als minderwaardig gezien, of zijn de mensen van mening dat jeugdige kracht nodig is om te kunnen vechten? Laat dan je hoofdpersoon een drang hebben om te bewijzen dat dat niet klopt, bijvoorbeeld. Of hebben ze gewoon een tekort aan andere strijders? Is het grote leger van die stad (of meerdere steden) ooit een keer verdwenen toen het marcheerde naar de vijand? Niemand heeft ze ooit meer gezien... maar omdat de volwassen strijders nu weg zijn, moeten de kinderen wel vechten. Dat heeft dus wel tot gevolg dat er in jouw steden alleen ouderen, kinderen en vrouwen zijn (tenzij je de vrouwen ook strijders laat zijn, of een deel ervan. Persoonlijk vind ik dat altijd leuk. :) ) . De kinderen groeien dan op zonder vaders. Ik denk dat je hoofdpersoon stiekem heel graag zijn vader zou willen ontmoeten, maar hij is weg, verdwenen in het mysterieuze noordelijke gebergte waar gevaarlijke monsters leven. Maar dan blijkt dat de strijders nog leven. Misschien ontdekt de hoofdpersoon dat als hij verdwaalt in die bergen, of op zo'n missie waarbij hij zichzelf moet bewijzen. Misschien worden ze gevangen gehouden door een vijandelijk volk, of door monsters. Of misschien... misschien blijven ze wel vrijwillig in die bergen, verborgen voor de steden waar ze eigenlijk vandaan komen. Misschien willen ze niet meer terug. Maar waarom niet? Hebben de steden misschien een verschrikkelijk geheim? Hebben de verdwenen legers zich in het geheim samengevoegd en willen ze nu vanuit de bergen de steden aanvallen? En wat doet je hoofdpersoon, die dit heeft ontdekt? Wil hij zijn stad waarschuwen, de legers vanuit de bergen tegenhouden? En wat als hij zijn eigen vader vind in die legers? Alsjeblieft. Maar je schrijft ook dat je nog maar een paar maanden bezig bent met bedenken. Dat is niet zo heel veel. Ga gewoon lekker door, zet je wereld in elkaar en begin anders gewoon met schrijven. Als je wilt schrijven, schrijf dan! Het is heerlijk. Maak je nog maar niet teveel zorgen over of je verhaal wel origineel is. Je bent nog heel jong. Op jouw leeftijd kon ik ook niets uit mijn pen krijgen wat niet was gebaseerd op één of ander boek dat ik ooit had gelezen. En dat is voor mij nog niet zo heel lang geleden. Het komt wel naarmate je meer schrijft. Later kun je je verhaal nog altijd aanpassen. Je hoeft het nu niet meteen perfect te doen, of perfecte verhalen te schrijven. Denk nog niet aan publicaties of lezers. Geniet ervan.

Wauw, ik ben vereerd! Super dat ik je heb kunnen helpen. En ik kan het me wel voorstellen, hoor. Ik ken het geweldige gevoel. :) Ga lekker schrijven! O, van dat personage hoeft niet, hoor. Online noem ik me altijd Suicune, maar dat is de naam van een pokémon, dus ik denk niet dat je die in je verhaal wilt. Ik ben Drakenvriend en Zilverhart in mijn eigen verhaal, maar aangezien ik zelf een personage ben in mijn verhaal, lijkt dat me een beetje vreemd. Hetzelfde personage in twee werelden. :P Nee, vernoem je personage dan eerder naar jezelf. Want misschien heb ik de aanleiding gegeven voor je inspiratie, jij schrijft dat verhaal uiteindelijk, jij denkt het uit, jij zwoegt. Dat is wel veel meer waard dan uit de losse pols hier even een berichtje neerzetten. ;)

Zet je tanden ook eerst eens in de klassiekers, er zijn er legio. Het scherpt de stijl en slijpt de vorm. Om de tijd te doden en rechts in te halen natuurlijk bij voorkeur de diagonale doorsnedes, dus 'de verzamelde griekse mythen', Nabokov (just naming 1) en Dahl, ook zo'n alpine schrijfklif. Enfin, het perspectief opent zich sneller dan je kan noteren. Hou een strikt persoonlijk schrijfblog bij, op kladjes, bierviltjes en wat er maar langs komt, en vooral ongedisciplineerd! Drs P.'s wet luidt: Rede spreekt, maar ritme roept. En maak geen brokken indertussentijds.

Een techniek om op ideeën te komen die bijvoorbeeld de fantasy- en sciencefictionschrijfster Anaïd Haen gebruikt is: Kies willekeurig drie woorden uit het woordenboek en gebruik die als basis voor je verhaal.

Dat is een leuk idee van Anaïd!

Ik begrijp niet wat je in zo'n schrijfblog zou moeten zetten...

Je hoeft 't niet openbaar te maken, maar alles wat in je opkomt kan je er neerbeitelen. Het is nu eenmaal onmogelijk alles te onthouden. Leze Carmiggelt: 'Eekhoorntje op lange weg'.

au Bergine: zoals opschrijfboekjes? Of inderdaad, ieder stukje papier waarop je iets kwijt kan. Dat is inderdaad heel slim, alle ideeën opschrijven die in je opkomen. Later kun je al die aantekeningen nog eens doorkijken en ze misschien gebruiken in je verhaal.

Je kan natuurlijk heel hip of avantgardistisch moleskinees gaan schrijven, maar het gaat er natuurlijk om dat je alle briljante invallen en tegeltjesonzin ergens tegen een raamwerk plakt. Je hoofd, je plafond, je bakplaat, rollen wc-papier, een cafétoog en boomschors: allemaal geschikt. Alleen datgene wat er toe doet blijft hangen in de filters van het geheugen en kan je zonder terug te hoeven lezen in definitieve vorm in je kleitabletten beitelen. Ik heb minstens pakweg een stuk of wat, zeg vijf à tien kladblokjes her en der misschien wel rondslingeren, ergens. Alleen als ik iets opschrijf lees ik ze in gedachten. Anders klopt 't niet.