Mijn zoveelste topic in korte tijd. Het is vakantie, laten we dat maar zeggen. In ieder geval, ik zit al een tijdje met een dilemma. En daarover zou ik graag even bij jullie, mijn meer ervaren schrijfvrienden, willen zeuren. Het probleem is het volgende: ik weet heel zeker dat ik professioneel wil gaan schrijven, dat ik mijn fantasyserie van zes (geplande) boeken wil uitgeven en aan de wereld wil laten lezen. Ik wil me graag afzonderen om te schrijven en heerlijk wegzakken in mijn wereld, ik wíl juist al die twijfels en moeilijkheden met het plot en personages die weigeren tot leven te komen. Ik ben schrijver. Altijd al geweest. Maar ik kán niet altijd toegeven aan de drang om te schrijven, en ik denk dat veel anderen hier dat probleem herkennen. Ik merk nu steeds meer het conflict tussen schrijven en mijn sociale leven. Ik kan dat enigszins oplossen door de hele serie te schrijven en dán pas een uitgever te benaderen. Dat geeft meer rust: geen deadlines, geen uitgever en lezers die wachten, geen druk omdat ik graag jong wil debuteren. Ik kan het rustiger aan doen, en de drang om te schrijven zal wat afnemen. Het geeft mij ook voordelen, want ik kan er zeker van zijn dat de serie uiteindelijk goed is. Ik schrijf over een paar jaar beter dan nu. Op dit moment leer ik veel te snel. Ik ben bang dat als ik nu debuteer, ik over een paar jaar terug zal kijken en zal denken: 'Dat kan ik nu veel beter.' Ik kan het beste uit het verhaal en mijn schrijven halen als ik rustig die hele serie schrijf. Maar het heeft ook nadelen. De voordelen van het schrijven van de hele serie en dán uitgeven, zijn: -Aan het einde van het schrijven kan ik alles gelijktrekken wat betreft niveau. Als ik Ignis nu uitgeef, kan het goed zijn dat ik er jaren later op terugkijk en een boek zie dat ik op dat moment veel beter had kunnen schrijven. Dan haal ik niet het beste uit het verhaal. De serie is van gelijke kwaliteit, wordt niet steeds beter als het ware. Bovendien wil ik, als ik dan toch een fantasyserie schrijf, dat zo goed mogelijk neerzetten, en dat kan hierbij. -Geen deadlines van uitgevers na mijn eerste publicatie. Ik kan net zo lang doen over het schrijven als ik zelf wil, niemand die me op de vingers kijkt. -Doordat ik niet meer zo snel toewerk naar een vroege publicatie (omdat ik nu nog jong ben), komt er wat meer rust in het schrijven. Ik hoef niet meer zo vaak te schrijven en kan dus mijn sociale leven meer aandacht geven. -Voor een uitgever biedt het zekerheid: als de hele serie al geschreven is, hoeft de schrijver ook niet in onzekerheid te zitten of het volgende boek in de serie wel op tijd komt, of dat de schrijver gewoon stopt (want ik ben jong als ik het eerste deel van zes boeken uitbreng, en ik denk dat de grillen van jonge mensen een grote gok kunnen zijn voor uitgevers). -Lezers hoeven niet lang te wachten op een vervolg. Ik ben een trage schrijver, en zo ben ik verzekerd dat er geen gaten van vele jaren tussen de publicaties zitten. -Ik kan, als het hele verhaal op papier staat, in de begindelen subtiele aanwijzingen of gebeurtenissen plaatsen. Als ik die delen eerst uitgeef en dan verder ga schrijven, moet ik me houden aan alles wat in die delen is gebeurd. Als ik alles eerst uitgeef, kan ik makkelijk teruggaan naar het begin en iets veranderen. Maar de nadelen zijn: -Ik ben mijn voordeel als jonge debutant kwijt. Dat geeft een hoop aandacht en promotie, en heeft ook wat te maken met prestige: een fantasyboek uitgeven is één ding, dat uitgeven op jonge leeftijd is nog iets meer. Ik zal, gezien mijn trage schrijfstijl, waarschijnlijk ergens in de dertig (of ouder) zijn als ik klaar ben. -Mijn familie en vrienden wachten al een tijdje op een uitgave. Zij zullen dan nog jaren moeten wachten. Natuurlijk kunnen zij proeflezen, maar moet dat gebeuren nadat er een boek af is, of nadat de hele serie af is? Ik kan ze nu laten proeflezen voor mijn eerste manuscript, maar als ik de hele serie heb geschreven zal ik misschien wel weer veel veranderen aan het eerste deel, en moeten ze misschien wéér proeflezen. -Ik zal ook nog jaren moeten wachten om mijn droom verwezenlijkt te zien worden. Ik wil graag waardering hebben voor mijn werk, maar ook daar zal ik dan nog jaren op moeten wachten. En dan is er altijd nog een kans dat ik al die moeite voor niets heb gedaan. Als ik eenmaal een eerste publicatie heb gehad, weet ik dat ik kan schrijven en dan weet mijn omgeving ook. Dan ben ik gemotiveerder om door te schrijven en laat mijn omgeving dat meer toe, omdat ze weten dat ik het werkelijk voor elkaar kan krijgen. -Er is toch minder excuus om te schrijven. Er is immers geen uitgeverij en lezers die zitten te wachten. Het schrijven is dus niet echt mijn werk, ik verdien er nog niks mee, en voor de buitenwereld is het onzeker of ik er nog iets mee ga verdienen of niet. Daarom is het voor mij moeilijker om tegen vrienden, familie en mijn vriend te zeggen dat ik echt niet naar die leuke activiteit kan komen, omdat ik moet schrijven. Het is gemakkelijker om te zeggen dat je gaat werken, want er is een deadline, verplichtingen. Ik ben bang dat het schrijven op een lager pitje komt te staan door sociale verplichtingen en het feit dat ik minder excuus heb tegenover mijn naasten om me terug te trekken om te schrijven. Ik hoop dat jullie me kunnen helpen een keuze te maken.