Ik heb een paar keer gehoord dat lezers een open einde niet prettig vinden. Je kunt het ook zo afsluiten en in het tweede boek het weer oppakken. Zoiets als wat was ze blij dat ze het goed afgerond had. Vervolgens komt er dan nog een staartje.

Nevel is het vervolg op Dodenweg, Engelenbloed het vervolg op Engelenveer. Kortom... ik ben een enorme fan van vervolgen ;). Maar het is lastig! Je karakters moeten consistent blijven in hun doen en laten, maar wel (liefst) in elk boek een ontwikkeling doormaken die interessant is voor de lezer (en voor het personage zelf). Ieder verhaal heeft een afgeronde plot, maar ondertussen heb je te maken met subplots die doorwerken in andere delen. Die moeten niet te uitgesmeerd zijn, want dan zijn ze niet meer interessant, maar tegelijkertijd leuk en boeiend genoeg om de lezer dat vervolg in te trekken. Een open einde kan, maar dan met 1 (of 2) subplots, liever niet met het hoofdplot van een deel. Je moet vooraf goed gaan plannen. Welke lijntjes leg je in boek 2/3 voor boek 4/5/6 etc. Dat vergt deels strakke planning, maar aan de andere kant moet je verhaal niet te 'strak gebonden' zijn. Dat leest niet lekker (want dat gaat vaak ten koste van de flow in je verhaal). Het leuk is (een van de leuke dingen) om bijpersonages in delen te laten groeien. Ze worden zo belangrijker en komen meer tot hun recht. Ook daar is het het lastige om ze consistent te houden.