Als dat in een heel boek niet verklaard wordt, is dat een gat droevig gat in de worldbuilding. Hoeveel moeite kost het nou nog - denk ik dan - om een of andere historische dan wel politieke reden te verzinnen waarom iedereen eenzelfde taal spreekt. De invoering van een algemeen gesproken taal is inderdaad de meest eenvoudige oplossing. Maar 'the common tongue' vind je al in lachwekkend veel fantasyboeken. Die optie is flink uitgemolken. Dus als je het mij vraagt zal het je zeker sieren als je daar wat creatievere oplossingen voor bedenkt. Ietwat meer geleerde of bereisde personages, die daadwerkelijk andere talen geleerd hebben in hun leven. Of laat je hoofdpersoon een nieuwe taal opsteken tijdens zijn reizen. Of laat hem in een vreemd land gewoon met een eigenwijs, bloedmooi en spitsvondig meisje als tolk rondlopen. Je zou ook kunnen denken aan talenfamilies. Ik heb Duits in de tweede al laten vallen, maar als ik Arte opzet kan ik het grootste deel van wat er gezegd wordt gewoon volgen. Zo zou ook jouw hoofdpersoon zich best wel ongeveer kunnen redden in zijn buurland.

Nu is er op onze planeet natuurlijk de omgangstaal c.q. wereldtaal Engels, al zal dat over een tijdje misschien Chinees worden. Er is in ieder geval een taal die in heel veel landen gesproken wordt en waar mensen zich mee kunnen redden in heel Europa en daarbuiten.

Dat dacht ik ook altijd, totdat ik in Spanje ging wonen. Niet dus. http://www.alletop10lijstjes.nl/meest-gesproken-t… Dit is een mooie link voor een onmiddellijk overzicht. Je ziet dan bijvoorbeeld Romaanse talen (donkerblauw) vs Germaanse talen (rood). http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_talen_van_… Esperanto is een kunsttaal die qua klank geleend heeft uit het Slavisch terwijl de woordenschat geïnspireerd is op de Romaanse talen - misschien vind je een kunsttaal het overwegen waard. http://nl.wikipedia.org/wiki/Esperanto Ook een idee: gebarentaal. Misschien spreekt elk volk een eigen taal, maar kunnen zij toch rudimentair communiceren door universele gebaren. http://nl.wikipedia.org/wiki/Gebarentaal Succes!

@Wiske: In mijn SF-roman heb ik ook een universele taal geïntroduceerd: Het Uni-V. Vond die afkorting wel leuk gevonden. Maar de vier volken die mijn universum bevolken hebben elk ook nog een eigen taal, deze word door door sommigen van de anderen ook verstaan en gesproken. Ik heb dus dezelfde oplossing, die redelijk vaak word gebruikt, als jij bedacht. Het voordeel van de vier eigen talen is ook dat je buitenstaanders, die een taal niet kan verstaan, kan uitsluiten als een van de HP's bv. iets geheim wil houden. Dit opent weer een schat aan mogelijkheden voor je verhaal. Dus jouw oplossing zou ik zeker niet zo maar weggooien.

Het bloedmooie, spitsvondige meisje vind ik dan weer een cliché wat ik nooit zou gebruiken.

Ja, gelijk heb je, dat was de grap. De strekking is natuurlijk: tolken in het algemeen.

Ik heb meerdere universele talen. In het contintent waar mijn eerste verhaal zich afspeelt is er een algemene taal ontstaan door intensieve handel, naast de individuele talen van de rijken. Alleen een rijk dat zich afzondert van de rest, kent die taal niet. Ook de bevolking in afgelegen gebieden spreekt alleen de moedertaal. Dan is er nog de wildernis, die ook zijn eigen talen heeft. In het uitgestrekte woud in het noorden heerst een universele taal onder de woudwezens, een mengelmoes van al hun eigen talen waardoor ze op een heel simpel niveau kunnen communiceren. Daarnaast hebben de meeste wezens hun eigen "taal", zoals de wolven en griffioenen die hebben. Per gebied heb je dan wel accenten, maar die wezens kunnen elkaar overal verstaan. Een uitzondering daarop zijn de tweebenerwezens, zoals mensen, dacyrs, halfvogels en halfserpeten (de laatste drie zijn allemaal mens-achtig), die dus gebruik maken van eigen rijkstalen, handelstalen en wat dan ook. Maar elk van die talen is afkomstig uit de vroegere "mensentaal" en "dacyrtaal", zoals ook de niet-tweebeners die hebben. Mensentaal en dacyrtaal zijn erg soortgelijk, omdat die twee wezens altijd al samen hebben geleefd. Maar de tweebeners zijn meer onderhevig aan verandering dan de niet-tweebeners, waardoor er in verschillende gebieden andere talen ontstonden, allemaal variaties op mensen/dacyrtaal. Ze zijn dus allemaal van dezelfde taalgroep, een uitzondering daargelaten. Verder heb je nog een universele wereldtaal, die door lang niet iedereen wordt gesproken. Alleen degenen die veel reizen, zoals de Legenden ("halfgoden", wezens die door de goden zijn aangesteld om namens hen het evenwicht te bewaren) en wezens zoals belangrijke heersers, spreken hem. Het wordt de Legendetaal genoemd, en is afkomstig uit een andere wereld om uit te sluiten dat die taal lijkt op een al bestaande taal in de wereld zelf. (De Legendetaal is Latijn, uit onze wereld, maar een beetje verbasterd.) Het is dus ingewikkeld, maar het zorgt ervoor dat mijn personages, wanneer ze gaan reizen, overal wel iemand hebben die hun taal spreekt of met wie ze kunnen communiceren. Mijn personages spreken namelijk de (universele) wolventaal, de handelstaal van hun continent van oorsprong, en één van hen ook de Legendetaal.

Mijn bewoonde wereld bestaat maar uit één land en een paar grensvolken, omdat een catastrofe 600 jaar terug het grootste deel van de wereld in een permanente doodse toendra heeft veranderd. Probleemontwijkend gedrag mijnerzijds, inderdaad ;D

Een idee; laat de taalbarrière letterlijk onderdeel zijn van het schrijven. En wanneer magie tot de mogelijkheden behoord, zoals ik begrijp, zou er misschien een mogelijkheid (of persoon) zijn die middels magie de HP in een sneltreinvaart (een middag of zo) de nieuwe taal leert begrijpen.

Ook als iedereen dezelfde taal spreekt, is er een taalbarrière. Pas als iedereen zwijgt, vallen vele barrières weg.

Ik heb in een verhaal waar mensen van verschillende landen samenkomen ook iemand laten vragen hoe het kon dat ze elkaar verstonden. Er was maar één taal en die heette taal. Dat was mijn simpele oplossing. Dan zal ik toch nog even door blijven zwammen, Yrret.

Je kunt de hele kwestie ook gewoon negeren. Het zal de meeste lezers niet eens opvallen en degenen die het wel opvalt denken hooguit: 'Hm, hoe zou dat zitten? Nou ja, blijkbaar spreken ze hier allemaal dezelfde taal.' Mij zou het niet storen.

Ik vind dat wel storend, ja. Van mij hoeft niet altijd alles verklaard te worden (liever niet zelfs), maar een hele wereld die zonder uitleg dezelfde taal spreekt, dat wil er bij mij niet in, en dan haak ik af, dan kan ik het hele verhaal niet meer geloven. Waarbij ik overigens wel simpele verklaringen als babel fish of de vertaalfunctie van de Tardis kan accepteren, en het hangt ook af van de ernst van het verhaal, bij een lichtvoetig sprookje of avonturenverhaal zal mij dat niet storen, maar wel als het om een verder goed uitgewerkte wereld en een verhaal dat realistisch moet overkomen gaat. Vergelijk het met films waarin bijvoorbeeld de Duitsers Engels met een Duits accent tegen elkaar praten, die zet ik ook af, maar Allo Allo vind ik dan weer wel leuk.

Ik heb boeken om minder aan de kant gelegd. Maar ja, ik ben dus wel beroepsgedeformeerd.

Wij zijn hier natuurlijk allemaal beroepsgedeformeerde schrijvers bij elkaar; ik kan het in ieder geval soms niet laten op alle slakken zout te leggen.

Schrijven is geen beroep, dus van deformatie kan geen sprake zijn. Op slakken zout leggen is dierenmishandeling. Zie hier, we spreken dezelfde taal en in een paar zinnen kan ik er een puinhoop van maken. Dat iedereen niet dezelfde taal spreekt is schijnbaar logisch, of toch niet. Met een Groningse kan ik wel aardig een potje kletsen en misschien wel een serieus gesprek hebben. Dat zou met een Fries onmogelijk zijn. Zij spreken/schrijven óók Nederlands, maar doen dat niet zo goed als ik. Daar wil je als lezer toch ook niet een uitleg bij. Een Fantasy is eigenlijk net zo. Een Fries komt mij tegen en spreekt mij aan. Ik versta hem [haar wel] niet. Wat doe ik dan als schrijver? De meeste lezers valt het niet op dat iemand uit Londen naar Irak gaat. Een geweer koopt. De bergen intrekt. Iemand dood schiet. Terug gaat naar Londen. Zijn oude beroep weer oppakt. Trouwt. Drie kinderen krijgt van/met zijn vrouw, die uit India komt. 14 jaar later. De zoon van de vermoorde man in Irak komt naar Londen. Die geen woord Engels spreekt. Die dood een kind van die Fries die mij tegen kwam en geen woord Nederlands met mij kon uit-wisselen. Ik zou graag zien dat alle Nederlandse schrijvers uitsluitend Nederlands schreven. En dan doen alsof alle dieren - planten - mensen slechts één taal spreken. En die taal bestaat. :D De taal van de Smiley`s.

Ik heb wel een leuke 'magische' oplossing die bij mijn weten nog niet gebruikt is, maar ik weet niet of ik dat genoeg vind.

A la Babelfish (spell)?

Over wederzijdse verstaanbaarheid heb je wel eens gehoord, neem ik aan. Het Noors, het Zweeds en het Deens zijn allemaal Noord-Germaanse talen. Toch hebben ze afzonderlijk de status van aparte taal. Maar de Zweden, de Noren en de Denen kunnen elkaar in hun moedertaal aanspreken. Ik vraag me wel af in hoeverre je dit gaat doorvoeren. Want waar leg je de grens? Ga je bijvoorbeeld ook verschillende munteenheden introduceren?