Schrijf waar je bang voor bent Ouderschap is angst. Angst om alle leed en ellende die je kinderen kunnen treffen. Groot en klein leed. Reeële en volstrekt waanzinnige angsten. Variërend van 'zullen ze het wel naar hun zin hebben op de peuterspeelzaal?' tot 'ze zullen toch niet in handen vallen van een psychopatische lustmoordenaar?' Alsof er niet-psychopatische lustmoordenaars bestaan. Ik fiets volstrekt onbekommerd met de jongste voor- en de oudste achterop. Zon op ons vel, briesje in ons haar. We babbelen vrolijk over de koolzaadvelden naast ons, die kennelijk pas gemaaid zijn en de mais, aan overzijde van de weg, die inmiddels groter dan papa is gegroeid. De kleine is er zeker van dat zij op haar beurt groter dan de mais zal groeien. Achter ons horen we een loeiende sirene naderen. “Ambulansie! Ambulansie!” roept de jongste enthousiast wanneer de ambulance ons passeert. “Tatuuu tatuuu!” “Wie-oew wie-oew wieuw!” De oudste is nog niet te oud om mee te doen en laat horen de vormende peuterjaren in New York te hebben doorgebracht, waar sirenes significant anders klinken. Ik lach om hun onzinnige vrolijkheid. Maar nog terwijl ik lach, voel ik tot mijn eigen verbazing tranen prikken. Stel nou dat op een dag een van mijn kinderen door ambulancepersoneel van straat geveegd moet worden! Of erger nog. Dat de ziekenwagen onverrichter zake weer vertrekt en wij kort daarop in stilte bloemen op een kruispunt leggen. Het beeld flitst in een fractie van een seconde door mijn hoofd. Ik voel mijn maag draaien. Ik slik. En weg is het. Stomme hormonen. Het is natuurlijk de derde, die diep weggestopt in mijn buik langzaamaan bezig is zijn menselijke gedaante aan te nemen, waardoor ik zo overgevoelig reageer op een volstrekt alledaagse situatie. Morgen eindelijk de eerste controle bij de verloskundige. Als alles maar in orde is.