Er ligt 's ochtends een wit laken op straat voor een woonhuis. De vlekken die nog zichtbaar zijn zijn niet te definiëren. Is het bruin, rood? Koffie, uitwerpsels, bloed? Het steekt af tegen de perfect verzorgde tuintjes in de rest van de straat. Meneer en mevrouw Vermeulen geven geen gehoor als diverse buurtbewoners aanbellen. Gordijntjes en deuren worden langzaam geopend en het begint onrustig te worden. ‘Waarom zou je dat daar neerleggen?’ vraagt mevrouw van Biesen terwijl ze haar tuin in komt schuifelen. ‘Ik heb geen idee.’ Antwoordt Mevrouw Stap. ‘Maar dit voorspelt niet veel goeds. Die lui wonen hier nog geen twee weken en ze vervuilen nu al de buurt.’ Mevrouw Groot komt nu ook aangelopen en schudt afkeurend haar hoofd. ‘Hebben jullie die vieze vlekken op dat ding gezien. Vast een van die vervelende kleinkinderen van ze die het bed heeft vervuild.’ De hele morgen verzamelen buren zich om elkaar heen en er wordt van alles gespeculeerd. Sommige zeggen dat ze dit al zagen aankomen. ‘Het is een apart stel.’ ‘Ik denk dat er iets ergs is gebeurd.' 'Misschien is er wel iemand vermoord!’ Aan het einde van de middag rijden meneer en mevrouw Vermeulen eindelijk hun oprit op. De meeste bewoners doen alsof ze druk zijn maar iedereen spitst zijn oren om niets te missen als meneer Van Biesen de stoute schoenen aantrekt. ‘Hallo luitjes, is dat laken soms van jullie?’ vraagt hij. ‘Jullie weten toch wel dat het grofvuil pas over drie dagen opgehaald wordt?!’ Mevrouw Vermeulen onderdrukt een snik. ‘Het is van Thea, onze buurvrouw. Haar man kreeg plotseling bloedingen en ze heeft het in alle haast vast hier laten vallen.' Als meneer Vermeulen vervolgens vertelt dat hij in het ziekenhuis overleden is keert de stilte in de straat terug.