Het is namiddag als mijn mannelijk moed anno 1850 de haven van Buenos Aires bereikt. Na een vermoeiende reis blijkt dat ik zeer bedrogen uitkom in de armoedige havenstad van Argentinië. De stad die de gouden droom van ons Europeanen waar zou moeten maken. Er heerst enkel nog armoede en werkloosheid. De trossen van het zeilschip maak ik vast aan de bolder. De avond is gevallen en in de straten klinkt muziek bij het branden van de lantaarns. Met stoere liederen zingend trek ik met de andere zeemanslieden nieuwsgierig naar het vertier. Achter mij klinken de messen in een gemeend spel. De gevestigde mannen in de straten maken passen op de maat van de muziek. De muziek, die klopt als een hart, ritmisch in een vierkwartsmaat. Een milonquita schuift haar hand over mijn lijf richting mijn hart en even voor de mijne daar is, is de hare alweer verdwenen. Haar adem klinkt zacht en sensueel in mijn oor. Met een ferme blik kijk ik haar aan, mijn hand raakt haar hand, tot ze mijn hoofd wegduwt en haar hand langzaam afglijd tot het midden van mijn rug. Vastgehouden door de hoge concentratie van het liefdesspel volg ik gefascineerd haar stappen op de maat van de muziek. Gewillig geeft ze zich over aan mij, de dronkaard. Haar passen lief, de mijne afgewend en agressief. Gracieus volgt ze op de bal van haar voet. De muziek van de bandoneon laait op. Een krachtig majestueus gevoel laat ons dansen door de straten. Het schouwspel van de libertango presenteert zich nog een maal. *milonquita = prostitué