‘Ik heb voor drie maand een bungalow in België gehuurd,’ zei Anja tegen haar man. ‘Waarom in godsnaam?’ ‘Om in alle rust aan mijn manuscript te kunnen werken.’ ‘Ben jij nu hartstikke gek. We hebben twee kinderen.’ ‘Jaja, maar die zijn inmiddels twaalf en vijftien. Jij kunt goed koken. Dat is dus geen probleem. Ze zullen me echt niet missen.’ Anton keek haar ongelovig aan. Helaas wist hij niet hoe belangrijk schrijven voor haar was. Lekker alleen in een huisje zitten zonder verplichtingen leek haar zalig. Ze voelde zich niet schuldig om drie maanden van huis te zijn. Hoewel Anton haar probeerde over te halen om van haar ‘idiote’ voorstel af te zien, was ze vastbesloten te gaan. ‘Wat heb je in godsnaam gedaan in België?’ vroeg Anton toen ze weer thuiskwam. ‘Hoezo? Ik heb dag en nacht geschreven. Het wordt vast een bestseller.’ ‘Kennelijk heb je inderdaad niets anders gedaan, behalve eten en drinken dan. Ga eens op de weegschaal staan.’ Ze schrok wel toen ze zag dat ze dertien kilo was gegroeid. Ach, schrijven was nu eenmaal lijden.