De verloren tandjes Ze loopt de slaapkamer binnen van haar zoontje, de poetsvrouw is geweest en alles ruikt heerlijk fris. Dan ziet ze op de kast het kleine potje, omgevallen, het dekseltje ligt op de grond. Een mooi rond potje van blank hout dat zacht voelt in haar hand. Maar het is leeg. Leeg?. Waar zijn de kleine tandjes naar toe?. Paniek schiet omhoog richting haar maag als ze zoekend om zich heen kijkt. De tandjes zijn weg, vast verdwenen in de stofzuiger. Op haar knieën kruipt ze over de houten vloer, haar handen als twee tandendetectors aaiend over de grond. Wat is ze nou voor een moeder, dat raak je toch niet kwijt. Ze hoort het zichzelf al zeggen, sorry jongen maar al je tanden zijn weg. Die zorgvuldig gespaarde minitandjes, elk gat in dat kleine mondje het bewijs van groter worden. Ze voelt hoe haar oksels vochtig worden, haar handen die steeds sneller over de vloer gaan zijn ijskoud. Niks te vinden, langzaam, verslagen, kruipt ze recht. Die kast kan ze wel van de muur trekken misschien zijn ze erachter gevallen. Ze pakt de bovenkant vast die tot haar borst komt en gooit haar achterwerk naar achteren als tegengewicht. De kast schuurt over de vloer centimeter na centimeter, dat moet genoeg zijn. Snel hurkt ze door haar knieën die krakend protesteren. Daar liggen ze ,een, twee, drie, vier, vijf, ja zes, daar zijn ze allemaal. Kleine parelmoerkleurige tandjes netjes op een rij op de plint tussen het stof. Ze laat haar ingehouden adem ontsnappen tussen haar lippen als ze de tandjes weer zorgvuldig in het potje laat vallen. Met twee handen beschermend rond het potje loopt ze weer naar beneden op zoek naar een veiligere plek voor wat jeugdsentiment.