Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#100 Kleine Prinses

“Mama, vertel je nog eens van toen we klein waren?” Ik glimlach. “Wat wil je dat ik vertel? Van alle woordjes die jullie fout zeiden? Of van wat jullie allemaal uitgespookt hebben?” “Ik wil alles nog eens horen! Welke woordjes zeiden we verkeerd?” “Wel, jouw broertje sprak van een mocolocotief en een compjoepoenter. Hij bedoelde daarmee natuurlijk een locomotief en een computer” Een klaterende schaterlach van gouden bellen volgt. “Gekke broer! Had ik ook zo woordjes, mama?” “Nee, meisje, jij had geen woordjes, maar jij deed wel veel gekke dingen.” “Zoals wat dan?” “Als je boos was, liet je je gewoon op de grond vallen. Soms sloeg je dan met je hoofd ergens tegen en had je een bloedneus. Gelukkig ben je nu al groot en doe je dat niet meer.” “En wat deed ik nog? Vertel nog eens het verhaal van toen ik het magische woordje niet kende?” Ik onderdruk een glimlach en vertel: “tante Sarah was op bezoek en je had heel erge dorst. Je liep naar haar toe en zei: “Tante Sarah, ik heb dorst, ik wil water!” Tante Sarah wilde je natuurlijk wel wat water geven, maar net zoals ik je altijd vraag ‘hoe vraag je dat?’ zei zij: 'en wat is het magische woordje als je iets wil?' Jij antwoordde zonder blozen: “NU!”

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Joke VG, een hele leuke tekst. Echt. :thumbsup: Wel opmerkingen: [Had ik ook zo woordjes, mama?”] Je zegt dat het meisje 'al groot is'. Dan past m.i. deze formulering niet. Dan, waarom onderdruk je een glimlach? Woordjes als heel (erge dorst) en wat (water) zou ik eerder onderdrukken.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Mili, dankje voor je reactie! Deze situatie is één die ik zelf meegemaakt heb, mijn dochtertje vraagt nog geregeld naar dit verhaal 'van toen ze het magische woordje niet kende', ze is nu vijf jaar, maar het verhaal gaat al zeker twee jaar mee. Meisjes van een jaar of vier vinden zichzelf vaak al 'groot', dus zijn ze gevleid als je hen dat zo zegt, maar op zich zijn het nog o zo kleine poppetjes. :-) Ik onderdruk een glimlach omdat ik haar toen het écht gebeurde een standje gegeven heb, omdat dat eigenlijk allesbehalve beleefd is. Ik probeer haar dat elke keer weer even te herinneren dat "NU" geen goed idee is als ze iets wil. Ik probeer het dus altijd niet té vrolijk te brengen. Voor het overige, inderdaad, ik heb wat veel woordjes gebruikt, die kan ik gerust weglaten.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel leuk verhaal geschreven. Prachtige zin: Een klaterende schaterlach van gouden bellen volgt. Zou willen dat ik die bedenken kon! Het einde is een dikke glimlach waart!