Zij schoof voorzichtig het lint van het doosje opzij, liet het door haar vingers glijden en streek het mooie papiertje glad. Haar tranen probeerde zij weg te slikken, terwijl ze het mooie papiertje opvouwde. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wat bezielde haar? Jaren waren verstreken en zijn vergeetachtigheid bleef zoals het altijd was geweest. Zij had ermee leren leven.Tot het begin van afgelopen week. Op haar stille aanwijzingen had hij helemaal niet gereageerd. Na zoveel jaren weet je wat er komt, je hoeft het niet meer uit te spreken. Maar deze keer was zij niet begripvol. Nadat zij ’s morgens een vluchtige afscheidskus had gekregen, keerde hij begin van de middag terug om te lunchen. Zoals gewoonlijk pakte hij daarna zijn favoriete krant, om zich volledig onder te dompelen in de actualiteiten. Na het lezen verliet hij de kamer om even te gaan liggen. Zij bleef met kromme tenen achter. Hij had nog steeds niks door. Na zijn middagdutje liep hij zijn gebruikelijke rondje door de tuin. Helemaal beduusd ging zij de ramen lappen, maar haar gedachten waren er niet bij. De ramen bleken de volgende dag niet bepaald streeploos te zijn. Een uurtje later was hij terug, ging zich boven omkleden, kwam naar beneden in zijn zondagse pak en zei dat hij nog even weg moest. Lijkbleek stortte zij een golf van woede over hem heen:”Donder maar zo snel mogelijk op naar je belangrijke afspraak.” Zij opende met geweld de deur en gaf hem nog mee:”En vooral veel plezier”. Woedend liep ze naar de badkamer met het doel haar verkilde lichaam te laten opwarmen door het warme badwater. Ze ging de slaapkamer binnen om het bed vast open te slaan. Daar op haar kussen ontwaarde ze een mooi doosje, met een lint er omheen. Op een klein briefje stonden de woorden: Lieverd, je hebt het niet gemakkelijk nu je in de overgang bent. Zij barstte in tranen uit. De telefoon ging. “Ik wacht op je in ons favoriete restaurantje om de hoek. De wijn is al ingeschonken.” Eerste zin komt uit Jan Siebelink, “Knielen op een bed violen” pag. 219