Met mijn ‘innerlijke ik’ kijk ik uit over het landschap van mijn leven. Heuveltjes los zand overal. Ik herken ze allemaal. Mijn dichtgegooide valkuilen, ik heb ze ooit zelf gegraven. Mijn zus, twee jaar ouder, weet hoe het moet, in het hart van mijn vader wonen. Voor mij is daar geen plaats meer. Zij neemt alle ruimte in. ‘Papa vindt haar liever.’ Papa en mama gaan heel anders met mij om. Waarom zal ik nooit weten. Ik zie er stijf uit, natuurlijk vindt niemand mij leuk. Zij heeft altijd vriendjes, ik zal wel nooit een vriendje krijgen! Hoe ouder ik wordd,hoe zichtbaarder het verschil wordt. Mama trekt een oude BH van mijn zus uit de kast, nee, voor mij geen feestelijke nieuwe aankoop Bij mijn eerste menstruatie geen gebak, alleen:’Je weet zelf wel wat je doen en laten moet!’ In mijn kinderlijke onschuld had ik haar eerder verteld over ‘doktertje spelen’ met mijn neefjes. Reactie mama: ’Alleen vieze meisjes doen zulke dingen!’ Het zal mij nooit lukken te zijn als mijn zus. Tussen mij en mijn vader groeit intussen een (ongezonde) symbiotische relatie. Als hij overlijdt, raakt mijn leven in een vrije val. Mijn innerlijke overlever dient zich aan, het begin van valkuilen graven is een feit. Heel ver weg klinkt soms de stem van mijn ‘innerlijke ik’: ’Dit klopt niet.’ Mijn eerste pogingen om uit de valkuilen te komen lukken wel. Maar niet op de bodem van de allerdiepste. Het voelt wel veilig daar. De neiging om er te blijven zitten is groot. Diagnose: chronische depressie, sinds babytijd gemaskeerd. Mijn ‘innerlijke ik’ is boos op mij. Ik hoor haar luid en duidelijk: ‘Je weet toch dat het niet klopt. Pak jezelf bij je lurven en ga ervoor!’ Ik begeef mij op een onbegaanbare weg en moet de kuilen zelf dichtgooien. De laatste, de grootste is zeven jaar geleden gedicht. De losse grond erover blijft een dreigend stukje drijfzand, maar als ik wegzak ben ik tegenwoordig weer snel op vaste bodem. Met mijn ‘innerlijke ik’ kijk ik uit over een rustgevend landschap dat zich uitstrekt tot aan de horizon