Toen ik zei dat Allah een sprookjesfiguur is, gooide ik olie op het vuur. 'Jij moet dood, smerige hond.' zei de jonge fanatiekeling. 'Tut tut, mijn honden zijn proper hoor.' Natuurlijk wist ik, dat ik hem alleen maar aanspoorde om het plan echt uit te voeren. De nog puberende onverlaat had niet eens door, dat hij mij een plezier deed. Terwijl hij de bomgordel om mijn veel te corpulente buik bond, vroeg ik hem nog of zijn dikke, met pus gevulde, karbonkels niet pijn deden van de spanning. Meewarig keek hij me aan. Dat hij niet nog bozer werd, betekende dat hij mij niet begreep. Mijn lachsalvo daarna maakte hem wel boos en zo kwam het dat ik tijdens de rit naar het station maar half bij bewustzijn was. 'Waar gaat de reis naartoe?' vroeg ik. Zijn doel was Amsterdam Centraal maar als ik mij niet zou gedragen zou hij de tijd een handje helpen. 'Dat zijn dus ongeveer twee uur.' Stelde ik hardop vast. 'Twee uur en eenentwintig minuten.' Zei hij, geïrriteerd door mijn laconieke houding. Even dacht ik aan de tijd dat ik nog enigzins gelukkig was. In ieder geval niet levensmoe. Ik weet niet meer precies wanneer zij tegenover ons plaatsnam. Ze spraken dezelfde taal en leken elkaar goed te kennen. Ik keek op mijn horloge. Die verdomde laatste eenentwintig minuten waren ingegaan. Ik zag haar blik over mijn buik glijden. Ik lachte en knikte bevestigend naar haar. Ze ontstak in woede en gaf mijn kidnapper een draai om zijn oren. Een halve minuut voor mijn ' grande finale' zei ze zich te schamen voor haar puberzoon die te veel films kijkt. De bomgordel bleek nep te zijn, net als mijn leven.