Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 160 Zomaar, ergens op een terras.

Slecht gesmeerde wieltjes, dacht ik. De vrouw die het winkelwagentje voor zich uit duwde, leek het geluid niet te storen. Misschien had ze zich er ooit aan geërgerd, maar was dat ongenoegen in de loop der tijd gesleten en was ze zelfs gehecht geraakt aan het snerpende gepiep. Het deed de mensen opkijken en vestigde de aandacht op het karretje, de lading en haar. 'Gek mens,' zei Richard. Hij keek me aan, glimlachte en stootte de rook van zijn Gauloise door zijn neusgaten naar buiten. Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. 'Niet dan?' zei hij. 'Toch volslagen geschift, man.' 'Het is de weduwe van Muti,' zei ik. 'Van Muti? De Albanees?' Ik knikte. 'Die jij vier jaar geleden...?' begon hij en zweeg toen ik een kappende beweging maakte met mijn hand en met mijn hoofd knikte naar het tafeltje naast ons. 'Die ja,' zei ik. 'Maar dat was toen toch een lekker wijf? Moet je nu zien. Hield ze zoveel van hem? Ik bedoel, het is een hard volk. Ook de vrouwen. Niet het soort dat meteen doordraait als hun man...verdwijnt.' Hij knipoogde. 'Nee,' zei ik, 'maar ze hadden nog zes dochters in Tirana. De oudste was elf. Nadat Muti...verdwenen was, zijn ook de dochters verdwenen.' 'Jij?' Hij leunde iets achterover en kneep zijn ogen vragend samen. 'Nee, zijn eigen clan. Waarschijnlijk omdat ze dachten dat hij er met het geld vandoor is gegaan.' 'Shit happens.' Hij haalde zijn schouders op en wenkte naar de serveerster. Ze ging weer naar binnen, zonder hem te zien. 'Kutwijf,' mompelde hij. 'Maar vandaar dus die zes koppen van etalagepoppen in haar wagentje.' Hij grinnikte en schudde zijn hoofd. 'Ik denk het.' 'Nou ja, nu over volgende week maandag.' Hij schoof een dikke envelop over het tafeltje naar me toe. 'Foto zit er ook in, mocht die nodig zijn'. Hij lachte. 'Maar Artur ken je wel. Maandag rond elf uur komt ie aan bij Krasnapolsky. We hebben liever niet dat hij naar binnen gaat.' Hij stond op en gaf me een klap op de schouder. 'Of hij een vrouw en kinderen heeft, weet ik niet,' zei hij toen hij zich omdraaide en wegliep. Ik bestelde nog een espresso en rekende af. Toen ik me een uur later losmaakte van de stoel dacht ik een piepend geluid te horen, ergens laag vanuit mijn rug. Alsof ik een gigantische rugzak droeg, gevuld met ontelbare hoofden van etalagepoppen. (Jawel. Alter ego weer van stal gehaald. Zie http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke… en voorafgaande pulp)

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Grote bewondering voor hoe je vorm hebt gegeven aan de opdracht. Geen speld tussen te krijgen zo strak. Het leest als Pulp Fiction (waar ik heel adolescentachtig een poster van op mijn slaapkamerdeur heb hangen). :thumbsup:

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dan voor je reactie, Stella. Ik had heel lang een poster van Reservoir Dogs op mijn werk hangen. Helaas kwijt :angry:

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Angus, Ik dacht dat ik al een reactie had gegeven maar dat blijkt niet zo te zijn.Las het al een tijdje terug en zojuist even opnieuw gelezen. Het verhaal leest lekker weg en sluit inderdaad mooi aan bij je andere alter ego verhalen. Ik dacht al vrij snel dat het weleens om hetzelfde personage kon gaan. Die gedachte klopt, dus je bent goed in dezelfde stijl gebleven. Pulp Fiction of niet, ik vind het mooi.

Lid sinds

7 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Maandag rond elf uur komt ie aan bij Krasnapolsky. We hebben liever niet dat hij naar binnen gaat.'
Wat een sterk verhaal, van kop tot staart. Ik genoot van de manier waarop het zich ontpopt tussen de regels door.