'Het is on-voor-stel-baar. On-ge-loof-lijk'. De winkelier is één van die taalpuristen die in lettergrepen spreekt als hij gefrustreerd is. 'Wie in he-mels-naam doet zoiets?' 'Dit gaat nog lang duren', denkt Jake. 'Agent..' Fronsend kijkt Jake op. Hij prefereert het woord rechercheur. 'Vijf hoofden missen van mijn paspoppen. Hoe moet ik ze in godsnaam aankleden?' 'Kunt u het gemis niet verbergen?'. Jake doet een vermoeide poging mee te denken aan een oplossing. 'Agent, ik werk in een hoedenzaak'. Poging mislukt. 'Oja..'. Jake tikt ongestoord door. Bij zaken als deze tikt Jake vaak maar wat. Wetende dat het toch geseponeerd gaat worden. Soms schrijft hij teksten uit van liedjes. Op maandagen komen vaak zijn boodschappenlijstjes aan bod. Zo lang er getikt wordt, is de aangever tevreden. Margarine. 'Heeft u nog iets over het hoofd gezien wat mogelijk kan bijdragen in dit.. eh.. hoofdpijndossier?'. Hij verrast zichzelf en kucht in zijn vuist om de woordgrap niet te laten merken. Hendrik, de winkelier, schudt ongeïnteresseerd zijn hoofd. Jake werkt inmiddels zeven maanden in O'Dale wegens een 'strafoverplaatsing'. Zelf gebruikt hij liever 'gedetacheerd'. Dat klinkt chiquer. Aluminiumfolie. 'Kunt u niet wat sneller agent? Ik zit hier al u-ren-lang.' Er komen steeds meer pauzes tussen de stukjes woorden. Doet hij dit om zijn zinnen meer kracht bij te zetten? Jake staat op en loopt naar de deur met het witgele papier in zijn handen. Hendrik kijkt op. 'Hebt u het eindelijk?' 'Nou... Het mist nog wat body..' Jake houdt een onderdrukte lach binnen, 'maar de kop is eraf.'.