Ik sta op de roltrap met mijn net nieuw aangeschafte etui in een plastic zakje. Beneden stap ik op de grond en draai me om met een scherpe bocht richting de uitgang. Mijn adem stokt, mijn gezicht wordt rood en ik loop zo snel als ik kan rakelings langs de etalagepop naar buiten. Waarom schrik ik toch elke keer weer van die poppen! Ze zijn niet echt en toch lijken mijn hersenen in de eerste milliseconde van onze ontmoeting er een medemens in te herkennen. Of lijken we meer op elkaar dan dat ik zou willen toegeven? Worden we niet langzamerhand allemaal een etalagepop? Een stuurloos maakbaar omhulsel. We kunnen dadelijk kiezen hoe ons hoofd of onze armen eruit moeten zien. We worden gestuurd door zelfrijdende auto’s. We hoeven zelf niet meer te lopen voor de boodschappen want die worden tot aan onze deur gebracht. Wat als alles geautomatiseerd wordt en we enkel nog maar roerloos stil hoeven te staan als een etalagepop? Wat als we niet enkel vergeten hoe de routes door het land zijn omdat de TomTom dat wel doet, maar we ook vergeten hoe we zelf moeten denken, beslissen en sturen? En wat als we alles kunnen maken, zelfs onze vrienden, kinderen en familie? Dan hoeven we niets meer te missen. Dan zijn zelfs emoties overbodig. Want dan is alles mogelijk en daardoor verliest het zijn waarde. En in hoeverre verschillen we dan nog van die etalagepop? Een mensheid als levenloze blikken samen op een hoop. Zelf niet meer sturend maar vervoerd en gedragen, zonder zinvolle betekenis. Een arm in mijn buik. En gemompel van: “kijk toch waar je loopt.” Ik richt mijn blik weer vooruit de winkelstraat in. Even ontwaakt en weer aanwezig. Nu is het nog niet zo. Elke stap voelend en in me opnemend als mens.