Ik keek met blinkende ogen naar de bejaarde dame voor me, mevrouw Red. Destijds was zij nog een immens knappe vrouw: welgevormd, charmant en werkelijk oogverblindend met haar stralende lach. Ik weet het nog goed; als zij door de kamer wandelde keek iedereen vol bewondering naar haar. Nu zag ze er simpelweg oud uit. Ze probeerde haar slappe, verrimpelde huid te verdoezelen met een dikke laag prijzige make-up, haar lippen bloedrood. Ik verdronk in haar ijsblauwe uitgeholde ogen, glanzend door de tranen, en zij keek recht terug in die van mij. Ik bemerkte het stukje grijze haren aan haar haarlijn die verraadden dat ze al lang geen prachtige gouden lokken meer had. Toen ik opstond, en zij op haar beurt hetzelfde deed, kon ik ook haar afgezwakte lichaam zien. Haar pezige handen met scherpe roodgeverfde nagels, haar opvallend hangende vel aan de onderkant van haar armen en hoewel ze een verbergende rode sjaal droeg wist ik dat haar nek nog het ergst van al was. Ze was op zijn minst gezegd afschuwelijk. Ik gooide kwaad een haarborstel richting haar maar ze verroerde niet. Aftakeling wegens ouderdom is een ware horror, had ik het maar eerder geweten. Nadat de schade was verricht liet ik de scherven op de grond achter, het was tijd om mensen te redden van deze tragedie, voor het te laat was. Met slome passen daalde ik de trappen af. Mijn echtgenoot keek me vol liefde aan toen ik de keuken binnentrad, maar ik geloofde al lang niet meer dat hij nog van me hield. Ik voelde mezelf weer neerslachtig worden, het was te lang geleden dat ik nog een jong meisje had kunnen redden. Redden van de tijd. De vorige was 2 maanden geleden, Mandy heette ze. Een plaatje was het, lange kastanjebruine haren met felgroene doorborende ogen. Ik weet het nog toen ik haar voor het eerst zag, ze was niet te missen. Het was alsof ik haar aanwezigheid kon voelen, ze straalde pure schoonheid uit: exact waar ik naar zocht. Ik vertrok zonder een woord te zeggen tegen mijn man de wijde wereld in, op zoek naar een ander kunstwerk. Pas vele uren later keerde ik terug. “Dag, mijn roosje”, begroette mijn echtgenoot me. Ik glimlachte als antwoord, ik was weer goedgezind wegens de productieve dag die ik achter de rug had. Wat zou ze me dankbaar zijn, net gelijk Mandy. De volgende ochtend plakte mijn man aan de tv, hij keek het nieuws. “Is er iets, schat?” Vroeg ik terwijl ik innerlijk genoot van de goede daad die ik weer eens verricht had. Hij antwoordde exact wat ik verwachtte. “En dan nog zo een jong en mooi meisje” Voegde hij er somber aan toe. Weer eens goed gekozen, dacht ik. Haar naam was Alexandra, ze was een model. Ik haastte me naar boven en zette me opnieuw tegenover mevrouw Red, deze keer zag ze er heel fier uit. Ik had weer al eens iemand gered van ouder worden. Ik deed mijn rode lippenstift op en keek naar de lelijke, verrimpelde vrouw. Ik glimlachte en zij ook.

Door Lara Maenen