Versie 3 (na nieuwe feedback) -Stroopprijs ‘Blijf je de hele dag voor je uit staren? Kom op, ik wil weten wat ik ga winnen!’ zei Valentijn met een arrogante grijns. De laatste tijd had Alexander die grijns veel te vaak gezien. Zonder waarschuwing viel Alexander aan. Het geluid van zwaarden die elkaar raakten klonk bijna magisch in de stille ochtend. Onder impact van de slag wankelde Valentijn en opnieuw viel Alexander aan. Dit keer lukte het Valentijn om een sterke slag terug te geven. Al vanaf het moment dat ze houten zwaarden in hun vuistjes omhoog konden houden, waren ze aan elkaar gewaagd geweest en ook nu was dat nog zo. Voor lange tijd klonken alleen nog de geluiden van de twee zwaardvechtende jongemannen. Aan het eind van de ochtend liepen Alexander en Valentijn terug naar huis. Het gras, dat nog nat was van de dauw, schitterende in de zon. ‘Hé Val, wat heeft je moeder dit keer voor me, denk je?’ plaagde Alexander. Valentijn wierp hem een chagrijnige blik toe en stormde vooruit. Nog net waren zijn woorden ‘stomme steen’ en ‘geluk’ hoorbaar. Alexander kon zijn lachen niet langer inhouden. Bij de deur trok Alexander gewoontegetrouw zijn beschermingskleding en sportschoenen uit, dumpte ze samen met zijn zwaard naast de spullen van zijn beste vriend en ging naar binnen. Deze keuken was zo anders dan bij hem thuis, deze familie leefde er echt. De radio stond de hele dag jaren ’80 hits te spugen en de houtkachel zorgde in de winterdagen voor dat extra beetje warmte. Maar wat de ruimte het centrale punt van dit huis maakte, was Helena. ‘Lieverd,’ zei ze met twinkelende ogen tegen Alexander, ‘er ligt wat lekkers voor je op tafel.’ Verrukt draaide Alexander zich om, griste een koek van het schaaltje en nam een hap. ‘Morwen werrr?’ vroeg hij. Met een stroopwafelgrijns luisterde hij naar de mopperende Valentijn. _____________________________________ Versie 2 -Stroopprijs 'Blijf je de hele dag voor je uit staren? Kom op, ik wil weten wat ik ga winnen!' zei Valentijn met een zelfingenomen grijns. De laatste tijd had Alexander die grijns veel te vaak gezien. Zonder waarschuwing viel Alexander aan. Het geluid van zwaarden die elkaar raken klonk bijna magisch in de stille ochtend. Onder de impact van de slag wankelde Valentijn, maar Alexander nam ogenblikkelijk een verdedigende positie aan. Al vanaf het moment dat ze houten zwaarden in hun vuistjes omhooghielden, waren ze aan elkaar gewaagd. Valentijn herstelde zich en sloeg terug. Aan het eind van de ochtend liepen Alexander en Valentijn terug naar huis. Het gras, dat nog nat was van de dauw, schitterende in de zon. 'Hé Val, wat heeft je moeder dit keer voor me, denk je?' plaagde Alexander. Valentijn wierp hem een chagrijnige blik toe en stormde vooruit. Nog net waren zijn woorden ‘stomme steen’ en ‘geluk’ hoorbaar. Alexander kon zijn lachen niet langer inhouden. Bij de deur trok Alexander gewoontegetrouw zijn beschermingskleding en sportschoenen uit, dumpte ze samen met zijn zwaard naast de spullen van zijn beste vriend en ging naar binnen. Deze keuken was zo anders dan bij hem thuis, deze familie leefde er. De radio stond de hele dag jaren ’80 hits te spugen en de houtkachel zorgde in de winterdagen voor dat extra beetje warmte. Maar wat de ruimte het centrale punt van dit huis maakte, was Helena. 'Lieverd,' zei ze met twinkelende ogen tegen Alexander, 'er ligt wat lekkers voor je op tafel.' Verrukt draaide Alexander zich om, griste een koek van het schaaltje en nam een hap. 'Morwen werrr?' vroeg hij. Met een stroopwafelgrijns luisterde hij naar de mopperende Valentijn. ________________________________________ Versie 1 -Plakkerige prijs ‘Blijf je de hele dag voor je uit staren?’ Alexander’s blik gleed naar Valentijn en zag zijn zelfingenomen grijns. De laatste tijd had hij die grijns al veel te vaak gezien. Valentijn had een lesje nodig. Zonder waarschuwing viel Alexander aan. Het zingende geluid van zwaarden die elkaar raken, klonk bijna magisch in de stille ochtend. Onder de impact van de slag wankelde Valentijn achteruit, maar Alexander nam ogenblikkelijk een verdedigende positie aan. Al vanaf het moment dat de jongens houten zwaarden in hun vuistjes omhooghielden, waren ze aan elkaar gewaagd geweest. Valentijn herstelde zich snel en met een grom schoot hij vooruit. Aan het eind van de ochtend liepen Alexander en Valentijn terug naar huis. Het gras, dat nog nat was van de dauw, schitterende in de zon. ‘Hé Val, wat heeft je moeder dit keer voor me, denk je?’ plaagde Alexander. Valentijn wierp hem een chagrijnige blik toe en stormde vooruit. Hij kon zijn lachen niet meer inhouden, toen hij uit het gemompel van Valentijn de woorden ‘stomme steen’ en ‘geluk’ opving. De jongemannen trainden altijd op het land van Valentijn’s familie dus toen hij niet meer buiten was, trok Alexander zijn beschermingskleding en sportschoenen uit en dumpte ze samen met zijn zwaard naast de spullen van zijn beste vriend. Opgewekt trok hij de deur open en stapte naar binnen. De keuken bij Valentijn was zo anders dan bij hem thuis. Alexander’s moeder kookte alleen in de ruimte, deze familie leefde er. De radio stond de hele dag aan en spuugde de ene jaren ’80 hit, na de andere uit. De houtkachel aan zijn linkerzijde zorgde in de winterdagen voor dat extra beetje warmte en iedereen was welkom voor een kop thee of koffie met wat lekkers. Maar wat de ruimte het centrale punt van dit huis maakte, was Helena. ‘Lieverd,’ zei ze tegen Alexander, ‘er ligt wat lekkers voor je op tafel.’ Haar twinkelende ogen schoten naar Valentijn toen die geïrriteerd snoof. Verrukt draaide Alexander zich om, griste een koek van het schaaltje en nam een hap. ‘Morwen werrr?’ vroeg hij met zijn stroopwafelgrijns aan Valentijn.