De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Zijn driepoot was omgevallen en zijn groene paraplu had met hem het toneel verlaten. Hoe lang had hij daar gezeten en waar had hij aan gedacht? Ik zet de ongemakkelijke stoel overeind en ga er op zitten. Het moddergrijze water is onrustig en weerspiegelt mijn vertroebelde brein. Het water gaat over in de lucht zonder duidelijke overgang waardoor ik even gedesoriënteerd raak. Ineens zie ik iets bewegen in het water. Ik grijp de hengel en probeer het voorwerp aan de kant te slepen met de theedoek als vangnet. Een paar minuten later houd ik zijn smerige natte bergschoen in mijn hand. Ik huil zonder geluid. Zijn aanwezigheid voel ik maar hij is hier niet meer. De stevige wandelschoenen heb ik samen met hem gekocht vorige maand. We hebben zo gelachen die dag. Vissen, dat was wel de minst waarschijnlijke activiteit die hij zou ondernemen en toch had hij zijn zinnen er op gezet. Een laatste poging om zijn chaotische gedachtes in het gareel te krijgen. Ik maak de natte theedoek los van zijn hengel en zie dan pas dat er iets op geschreven staat met zwarte stift. “Als ze me missen dan ben ik bij de vissen.” Ik lach door mijn tranen heen en accepteer op dat moment zijn keuze.