De theedoek wappert in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Hij probeert de rode blokjes te tellen, maar de cijfers raken door elkaar in zijn hoofd. Nog maar een keer opnieuw beginnen, dit keer zijn wijsvinger in de lucht als extra hulp. ‘Maar, meneer Goossens, toch, hier bent u. Foei u hebt ons laten schrikken door zo maar weg te lopen.’ Zijn verstijfde vingers verliezen hun grip op de provisorische hengel en de theedoek wordt opgeslokt door het groene slootwater. Mina zal boos op hem zijn als ze er achter komt dat hij haar laatste theedoek vies heeft gemaakt. Ze bezit de gave om dwars door hem heen te kijken. Net op het moment dat de verzorgende hem stevig bij de arm pakt maakt hij een bruuske beweging voorwaarts naar de plek waar hij de verdronken theedoek waant. ‘Laat me los meisje. Waar is mijn doek. Hij moet drogen aan de hengel. Op tijd voor de afwas.’ ‘Kom, nu onmiddellijk uit dat koude water, meneer Goossens, u krijgt nog een longontsteking,’ roept de verzorgende terwijl ze haar gympen lostrekt uit de modder, aan de rand van de sloot en hem met al haar kracht naar zich toetrekt. ‘Mijn theedoek, waar is mijn theedoek. Nu heb je Mina boos gemaakt, dom kind.’ De verzorgende slaat haar arm om hem heen en neemt zijn handen één voor één tussen de hare om ze warm te wrijven. ‘Kom we gaan naar binnen, meneer Goossens. Misschien heeft Mina de thee klaar.’