De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Kabouter Exit registreerde het met ergernis. Beweging leidt tot niets, het is een opzichtige verplaatsing van materie om de schijn op te houden van voortgang. Dat was lang geleden zijn conclusie teneinde zijn vaste plaats aan de tuinvijver en zijn voorkeur tot gedachteloos slenteren samen te brengen in een vreedzame co-existentie. Het alternatief was klagen. Daar hield hij niet van. Men dient zijn lot te accepteren, het samen te vatten in een enkele leus en die zo nodig te scanderen, de zijne was: stilstand is de enige voortgang. Toch, en ook dat moest hij met ergernis bekennen, prikten de barstjes in zijn hand waarmee hij de hengel omklemde, als het gras achter de vijver zachtjes en eensgezind wiegde in de wind. Dan wenste hij zijn oogleden te kunnen bewegen om niet langer verplicht getuige te zijn van de loochening van zijn bestaan. Meer nog vreesde hij de winter, in het bijzonder de gekristalliseerde neerslag die zo tergend traag kon neerdwarrelen om voor de finale landing nog even een frivool zijsprongetje te maken. Tegelijk school er in het komend seizoen mogelijk een voordeel dat zijn ergernis zou kunnen doen afnemen, immers bij een voldoende daling van temperatuur zou het vocht in die zeurderige eigenwijs geblokte theedoek die daar voor zijn ogen almaar hysterisch a-ritmisch danste, bevriezen. Dan was het in eenmaal uit met dat gewapper.