De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Achteraf kan niemand meer zeggen hoe het nu precies gebeurde op die koude zaterdagochtend in november. Twee auto’s in elkaar verkreukeld. Het enige dat er nog heel uitzag was die vishengel met daaraan een rood-wit geblokte theedoek. Een beeld dat in herinneringen beklijfde. Dat daar een foto van in de krant kwam hielp natuurlijk ook. Vijf jaar later is het deze foto die de aandacht van Bettina pakt. Ze is net begonnen bij Het Sufferdje en heeft de opdracht gekregen om de maandelijkse ‘Vijf-jaar-later pagina’ te vullen. Ze pakt haar spullen en vertrekt naar de plek waar het gebeurde. Bij de vijfde deur heeft ze beet bij Martha. ‘Ik ben dan wel oud maar met mijn ogen en koppie is niks mis.’ Na drie koppen slappe thee en een paar niet meer zo knapperige koekjes zijn ze dan eindelijk bij die zaterdagochtend aanbeland. En twee koppen thee later laat Martha, Bettina op haar stoel omhoog veren. ‘De wereld stond dus even stil. En opeens kraakte de berg metaal en kwam er een man uitgestapt. Ongehavend, het was een wonder.’ Terug op de krant gaat Bettina op onderzoek. Ze merkt nauwelijks dat het donker wordt en dat haar collega’s naar huis vertrekken. Pas op het moment dat ze de namen van de inzittenden en het huidige adres van de man die het overleefde achterhaald heeft, leunt ze achterover. Haar maag knort. Ze kijkt op de klok, haar ogen worden groot: 20:03. Morgen verder.