De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Hij krabde eens in zijn kruis. Schimmel, dacht hij. De hengel en de theedoek had hij die ochtend gevonden in een zak aan de kade. Hij lag al de hele week onder vuur, hij moest iets doen. De theedoek was dan wel niet helemaal wit, maar het zou voldoen zo. Iedereen kende immers dit symbool. Hij was uitgeput. De strijd, het onbegrip, dodelijk vermoeiend was het. Hij mijmerde over een rustig teruggetrokken leven op de Canarische eilanden. Het paard zou vanzelf wel doorlopen; de hengel had hij aan het zadel gemonteerd. Rustig stapten ze door over de vluchtstrook van de A7. Verderop zag hij een groep blozende mannen en vrouwen met vrolijke vlaggen op de weg staan. Ze zagen er niet vijandelijk uit en dit gaf hem hoop. Niet ver bij de groep vandaan hoorde hij plotseling een hoop lawaai. Er werd gerammeld en geschreeuwd. Oorlogskreten waaiden met de novemberwind zijn oren in. Een vuurpijl schoot een brandgat in de theedoek, het paard steigerde, hij viel op de grond. Vanachter de vangrail kwamen ze op hem af. Pure massieve knuppels sloegen onophoudelijk op hem in. Met het grote boek dat hij al die tijd angstvallig bij zich had gehouden probeerde hij de slagen nog af te weren. Eeuwen later scanderen brugklassers in koor: ‘2017, Sint Nicolaas bij Dokkum vermoord.’