De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zjin vishengel. Hij likte aan het bloed dat uit een sneetje in zijn wijsvinger sijpelde. Het was maar een oppervlakkig wondje. 'Kom je nog? Je zou toch alleen je hengel schoonmaken? Of ben je het strand aan het stofzuigen?' Vrouw Ongeduld. Kijk haar staan daar in de deuropening van onze pipowagen. 'Het is een fóódtruck, Bob'. Op een zomerse dag was ze zo uit zee naar hem, de zeevisser, toegelopen. In alle vroegte als de elementen op hun best zjin omdat zij het voor het zeggen hebben zolang de schermen en schepjes er nog niet zijn. Ze droeg een jurk met bloempjes en had een lolly in haar mond. Een salmiakknots. Dat proefde hij meteen. Nou ja, meteen nadat ze de lolly uit haar mond had genomen en zei: 'Ik ben met een cruise en er is helemaal niks aan. Hou jij van lekker eten en samen afwassen? Mooi. Dan blijf ik bij jou'. En ze had zich zo in zijn armen gevleid dat hij dacht: 'De zee geeft en de zee neemt. Dus ik neem dit geschenk van de zee aan'. En net toen hij begon te twijfelen aan zijn eigen logica drukte zij een warme zoute salmiakkus op zijn lippen. Een seizoen, een pipowagen, 'foodtruck!' en heelveel theedoeken verder hoort ze hem de hengel wegzetten en zijn neus ophalen. 't Is guur weer maar door de wind droogt alles lekker snel. 'Wil jij afwassen? Dan droog ik'.