Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 169 — O Fortuna

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn hengel. In de schuur stond zijn viskoffer, open. Het licht brandde nog. Een kaal peertje in een fitting aan een los snoer over de dakbalk. Het wiebelde zachtjes door de wind en liet de schaduwen dansen. Twee blankvoorntjes zwommen lusteloos rond in de gele plastic emmer op de werkbank.
Hij was bezig geweest zijn spullen op te ruimen na een dag in zijn eentje in de polder. De eerste tonen van O Fortuna uit Orff’s Carmina Burana onderbraken hem. Een SMS van zijn vrouw. "Daphne. Ziekenhuis. Nu!"
Nu zitten ze samen op een troosteloos bankje in een steriel verlichte wachtkamer. Haar toestand is kritiek. Ribben gebroken, organen geraakt.
“Meneer, ze doen echt alles wat mogelijk is..."
"De allebeste chirurgen mevrouw…”
Ze zijn niet gelovig, maar ze bidden naar elke God met bereik.
Ze fietste terug uit de stad met haar vriendin. Het was al donker maar haar verlichting was in orde, daar zorgden haar ouders wel voor. De automobilist had waarschijnlijk teveel gedronken, dat was nog niet bekend. Dat hij minderjarig was, en dus ook geen rijbewijs had, was wel al naar buiten gebracht.
In de wachtkamer is het licht en warm maar als je goed luistert kun je naast het zachte gejammer van een moeder horen hoe het buiten tekeer gaat. De KNMI geeft een weerswaarschuwing af. De schuurdeur klappert met de wind mee. Binnen is het donker. Het peertje is kapot geslagen. Buiten is de theedoek van de hengel gewaaid.

Lid sinds

8 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ha bartsnel, Sterk begin met mooie beelden en de abrupte onderbreking. Carl orf als melodie zou ik iets anders neerschrijven. Nu is het erg schel met de opbouw. Het stuk van het meisje op de fiets staat nu erg los van de rest. Mijn gevoel is dat het zonder problemen eruit kan dan wel wat mer verweven met het stukje wachten. Laat bijvoorbeeld een politieman ook in de wachtkamer mompelen dat het een jong jochie zonder rijbewijs was. Verder erg sterk einde, je zou de voorntjes nog stil in het emmertje kunnen laten liggen als metaforische afsluiting.

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Darkvalley, Waardevol commentaar. De voorntjes heb ik bewust laten leven. Ik heb erover nagedacht maar vond het 1) over de top en 2) ik had geen doodsoorzaak. De gevallen theedoek als metafoor vond ik subtieler. Je hebt waarschijnlijk gelijk met de uitleg over het ongeluk. Ik hou 'm er nog even in, wachtend op andere reacties, maar ik heb inderdaad het gevoel dat het nog sterker wordt zónder. Ik zat vanmiddag in de trein toen iemands telefoon ging met O Fortuna. Mijn eerste reactie was " Die krijgt niet veel berichten" Ik zou dat zó snel zat zijn :-), maar het trok me wel los met dit verhaal. ik hou 'm erin. Bedankt voor je bijdrage!

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
169 — O Fortuna (bijgewerkte versie) De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn hengel. Midden in de schuur stond zijn viskoffer op de grond, open. Het licht brandde nog. Een kaal peertje in een fitting aan een los snoer over de dakbalk. Het wiebelde zachtjes door de wind en liet de schaduwen dansen. Twee blankvoorntjes zwommen lusteloos rond in de gele plastic emmer op de werkbank. Hij was bezig geweest zijn spullen op te ruimen na een dag in zijn eentje in de polder toen de eerste tonen van O Fortuna uit Orff’s Carmina Burana hem onderbraken. Een sms van zijn vrouw. "Daphne. Ziekenhuis. Nu!" Nu zitten ze samen op een troosteloos bankje in een steriel verlichte wachtkamer. De toestand is kritiek. Ernstig trauma. Ribben gebroken, organen geraakt. “Meneer, ze doen echt alles wat mogelijk is..." "De allerbeste chirurgen mevrouw…” Ze zijn niet gelovig, maar ze bidden tot elke God met bereik. In de wachtkamer is het licht en warm maar als je goed luistert kun je naast het zachte gejammer van een moeder horen hoe het buiten tekeer gaat. De KNMI geeft een weerswaarschuwing af voor de nacht en volgende ochtend. De houten deur klappert in de wind. Binnen in het schuurtje is het donker. Het peertje is kapot geslagen. Buiten is de theedoek van de hengel gewaaid.

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Bart ik ben erg onder de indruk van je verhaal. Prachtig geschreven. :thumbsup: :thumbsup: Waar ik er wel even uit werd gehaald is ‘ Ze bidden naar elke God met bereik’ ik schiet dan ( sorry) in de lach omdat ik goden voor me zie die een mobiel hebben en sommigen maar beter een andere provider kunnen kiezen zodat ze ook bereik hebben :D.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
De bovenstaande versie is door je aanpassing sterker geworden. Ik struikelde over 'ze fietste' in de derde alinea omdat ik de 'ze' van de tweede alinea voortzette in mijn gedachten. SMS zou ik niet met hoofdletters schrijven. Ik vind de wending in het verhaal sterk. Mooi hoe de tragiek van dat moment terugkomt bij de weggewaaide theedoek. Twee situaties van triestheid worden hierdoor aan elkaar verbonden. Ik houd daar wel van, Bart.

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
'ze bidden tot elke God met bereik' vind ik prachtig. Je trekt me mee in de eerste twee alinea's maar daarna vind ik het niet meer zo sterk. Het stukje met de fiets was inderdaad te veel uitleg ben ik eens met Darkvalley maar in de herschrijf weten we niet wie Daphne is. Je laatste alinea lijkt een witregel te missen, ik vind de overgang van wachtruimte naar schuurtje verwarrend. Het lijkt nu of het schuurtje naast het ziekenhuis staat. De laatste twee zinnen vind ik wel sterk!

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb nog een paar kleine correcties aangebracht (sms, inderdaad, en blijkbaar bid je 'tot' een God en niet 'aan') I-Kat ik snap wat je bedoelt en ik heb erover getwijfeld. In mijn optiek zullen de meeste lezers wel aanvoelen dat het om hun dochter gaat.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mij bevalt de tweede versie beter. De essentie weergegeven. Mooie sfeer. Maar als ik een zin als onderstaande lees, maak ik sowieso een sprongetje.
Ze zijn niet gelovig, maar ze bidden naar elke God met bereik.
De wanhoop perfect gevangen. Maar ook hier geniet ik van.
Een kaal peertje in een fitting aan een los snoer over de dakbalk. Het wiebelde zachtjes door de wind en liet de schaduwen dansen. Twee blankvoorntjes zwommen lusteloos rond in de gele plastic emmer op de werkbank.
Mooi beeld. Ik vul het in met het schuurtje van mijn ouderlijk huis, en iedere lezer zal een ander schuurtje zien, maar toch lezen wat jij voor ogen had. Edit: wel Het KNMI, kapotgeslagen - als het door de wind gebeurde - en ook weeralarm.

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Even ter verduidelijking, de zin met ‘ze bidden naar elke God met bereik’ vind ik ook prachtig. Het kronkelde bij mij gewoon even de verkeerde kant uit bij een eerste lezing en schoot daarom in de lach. Dat ligt dus aan mij niet aan jouw schrijven.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi beeld van de schuur met de lusteloze voorntjes. :thumbsup: De tweede versie idd een verbetering. Maar ik ben niet overtuigd door het sms-je. Ik denk dat ze belt. Wie smst er nu in zo'n situatie? (En dan zo'n loos berichtje zonder enige echte informatie (welk ziekenhuis?)) Daarbij hoef je het gesprek helemaal niet weer te geven, want dat blijkt al uit het vervolg. En als ik toch ga muggenziften: 'in zijn eentje' zou ik er ook uit gooien.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtige sfeer, staccato zinnen, mooie beelden. Net als i-Kat struikel ik over de klapperende schuurdeur etc in het slotstuk. Ik zit als lezer nog in de wachtkamer ( identificatie met de hoofdpersoon is gelukt, check :) te luisteren naar de geluiden van buiten en hoe kan het dat ik dan weet/ besef/raad? dat de theedoek is weggewaaid en t peertje ter ziele.