Dit zijn de 5 leukste Ultrakorte Verhalen van deze week (10)

Onlangs lanceerden we de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen. Hier kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende verhalen die deze week gedeeld zijn.

Ruud Minnee – Martelaar

Gedeeld op 12 april 2017

Bij een verlaten bushalte
aan de Duizendschoonlaan
is een zelfmoordterrorist
een uur te laat afgegaan
Hij was een martelaar
in een heilige strijd
maar niet op de hoogte
van onze zomertijd

Marc Kerkhofs – Mooi

Gedeeld op 10 april 2017

‘Onze volgende kandidaat is Wim. Dag Wim, stel jezelf even voor.’
‘Eh, ja. Ik ben dus Wim. Getrouwd met Gerda, twee kinderen en ik ben buschauffeur. Ik hou van lezen en wandelen met mijn twee complimenten.’
‘Complimenten?’
‘Ja, Mooi en Goed. In de natuur laat ik ze altijd los, maar bij ons in de buurt houd ik ze natuurlijk altijd aan de lijn. Mensen krijgen anders schrik.’
‘Zijn ze zo gevaarlijk dan?’
‘Nou, niet echt. Goed is wat wild, maar Mooi is anders.’ 
‘Haha, die is goed.’
‘Nee, dat is Mooi.’

Mili van Veegh – Samen zijn

Gedeeld op 8 april 2017

Het taaie slijm dat hij ophoestte vloog in klodders in het rond. De kleur ervan veranderde van gifkikkergroen in geronnen ossenbloed. Aan een leven van rochelen kwam een eind. Hij had gehoor gegeven aan zijn gade.

Kijk haar zitten in haar oorfauteuil, nog steeds trots, de aderen als trossen wiegend op haar vel. Nooit had hij haar weten te breken. Niet met zijn vuisten als hij beneveld van de hoeren of de goktafel kwam. Niet met zijn stem die haar jarenlang voor rotte vis uitmaakte. Het enige dat zij zei was: ‘Krijg de vliegende vinkentering’. Hij had haar lief.

Marion van Ginneken-Martens – Spiegelbeeld

Gedeeld op 7 april 2017

Nieuwe kleren, verse make-up, mijn haren in de plooi.
Oké, een klein beetje te zwaar, maar toch nog best wel mooi?
Mijn lichaam verraadt een bourgondische leefstijl, ik doe niet aan de lijn.
Maar lieve spiegel, zeg nou zelf, ik mag er toch best zijn?
Met een bemoedigend knikje naar mezelf loop ik richting de deur.
Zelfverzekerd, in tevredenheid gehuld, totdat ik uit mijn jasje scheur.

Nel Goudriaan - Verhalenmeisje

Gedeeld op 5 april 2017

Er was eens een meisje dat elke dag verhalen verzon. Haar fantasie kende geen grenzen. Ze schreef deze met een vulpen in een schrift. Op een dag was de kobaltblauwe inkt op, maar ze merkte het niet. Ze bleef doorschrijven en toen ze haar schrift bekeek, zag ze enkel witte bladen.

Ze liep naar de zee, pakte een grote schelp en schreef haar verhalen in het zand. De golven kwamen en spoelden de woorden weg, alsof ze nooit hadden bestaan. 
‘Mij rest niets meer dan mijn verhalen te zingen,' sprak ze, terwijl haar woorden vervlogen in de wind.