Hey , leuk weer wat oude namen zien voorbij te komen hier. Ik ga even uitleggen wat ik wil bereiken. Ik heb het altijd zo vreemd gevonden, de oorlog. En wat overgrootouders en grootouders ons vertelden en vooral wat er allemaal niet verteld werd, want er werd zo weinig in detail over gesproken, maar elk verhaal dat ik dan honderd keer opnieuw hoorde, bleef in mijn hoofd rondspoken. En nu opeens is de tijd gekomen waarin de verhalen uit eerste hand steeds zeldzamer gaan worden. Ik heb zelf op korte tijd mijn laatste grootouders verloren. En ik wil gewoon niet dat die verhalen verloren gaan. En ik dacht dus aan een boek "Wat onze grootouders ons vertelden". Ik heb zelf een aantal opmerkelijke en ook wel trieste verhalen, voornamelijk afkomstig van mijn meter, en ik zou een beetje een ode aan haar willen brengen door ze eindelijk eens neer te pennen. Ik vind elke bijdrage die aan dit idee kan helpen interessant, ik bedoelde ook niet per sé alleen grootouders, ik stond er niet bij stil dat er ook mensen zijn met ouders die toen jong waren.

Oja, de vraag! Wie heeft er zin om een verhaal te schrijven over wat zijn/haar ouders/grootouders hem/haar als kind - of later- vertelden over het leven tijdens de oorlog. Het doel is realistische verhalen te schetsen, een beetje biografisch denk ik. Dan alle verhalen bundelen in een boek en kijken of we er interesse voor kunnen vinden? Misschien ten voordele van een goed doel?

@ jascha : Dan maar, dat klinkt ook zo aarzelend. Zo van vooruit dan maar als het echt niet anders kan ofzo :p Ik heb zo mijn redenen om met een schone lei te beginnen, die eigenlijk helemaal niks te maken hebben of hadden met SOL. Maar goed, net als in het verleden ben ik hier voor loutere schrijversbijdragen, ik post niet erg veel. Maar toch bedankt voor het welkom :) .

Hey , Ik zou toch even willen melden: het zijn ook net van die kleine verhalen die ik zoek ook, die een goed beeld weergeven van het dagelijkse leven en de invloed van de oorlog daarop. Ik hoopte op een zo divers mogelijk beeld door meerdere schrijvers te zoeken. Mijn grootmoeder vertelde hoe de oorlog begon en iedereen een oproepingsbrief had gekregen met een streek waar ze naartoe moesten als er werd gebombardeerd. Ze wilden niet vertrekken en waren van de laatsten, maar zijn dan uiteindelijk toch gegaan, met nog wat mensen.Onderweg overnachtten ze in een bioscoop. De Duitsers vielen binnen en namen alle mannen mee. Toen ze uiteindelijk terugkeerden vonden ze vele huizen leeggeroofd. Verder verliep de oorlog voor hen verder rustig. Maar ergens aan het einde van de oorlog ging het gerucht de ronde dat de Amerikanen eraan kwamen. Toen is de 16-jarige broer van mijn grootmoeder met een aantal vrienden naar het kanaal getrokken. Daar werden ze tegengehouden door Duitsers, die zeiden dat ze moesten blijven staan. Een aantal kinderen heeft het toen op een lopen gezet, maar hij is blijven staan. De Duitsers zagen de verrekijker om zijn hals en beschuldigden hem ervan dat hij een spion was en namen hem mee in een bootje over het kanaal. Kennissen die aan de andere kant van het kanaal woonden vertelden hoe ze de passerende soldaten hadden gevraagd mijn grootmoeders broer te laten gaan, ze hadden gezegd dat hij maar een arme jongen was, wiens vader in de mijn werkte. Maar de Duitsers hadden besloten mijn grootmoeders broer mee te voeren. Onderweg schreef hij een heel aantal brieven naar zijn thuis, die hij meegaf aan de plaatselijke bevolking en die dan gelukkig ook steeds aankwamen, maar op een gegeven moment stopten de brieven. Daarna hebben ze nooit meer van hem gehoord. Hoewel ik nog jong was, herinner ik me de wanhoop van mijn grootmoeder omdat ze niet wist wat er gebeurd was. Maar ergens in de jaren '80, na lang zoeken, hebben ze uiteindelijk twee getuigen kunnen opsporen, die voor de rechtbank verklaard hebben dat ze gezien hebben hoe mijn grootmoeders broer door de Duitse soldaten was neergeschoten.