Eerste zin van mijn eerste roman (Naar Oessem en Terug) wordt:

"A liep na zijn lunch nooit direct terug van de kantine naar het
Materiaalkundegebouw waar hij werkte. Hij liep eerst een rondje
over het terrein van onderzoeksinstituut Z, de langste route die
maar mogelijk was; langs de omrastering, bij elkaar wel drie
kilometer, tenzij het weer daar echt te beroerd voor was."

Dat is niet meesterlijk, maar goed genoeg om mensen te verleiden om verder te lezen. Daar gaat het om eigenlijk.

Aldus sprak Zarathoestra, door Friedrich Nietzsche.

Toen Zarathoestra dertig jaren oud was, verliet hij zijn geboortegrond en het meer waaraan hij was geboren, en ging het gebergte in. Hier genoot hij van zijn geest en zijn eenzaamheid en werd tien jaren lang het genieten niet moede. Eindelijk echter veranderde zich zijn hart, - en op een morgen stond hij op met het ochtendgloren, trad de zon tegemoet en sprak haar aldus toe: "Gij groot gesternte! Wat zou uw geluk waard zijn, wanneer ge niet hen had, die gij verlicht! ..."

Het is niet echt één zin, maar wel erg mooi, vind ik. Ik zal nog eens zoeken naar een mooie eerste zin in mijn andere boeken.

"Lolita, light of my life, fire of my loins" uit Lolita van Vladimir Nabokov.
verder weet ik er eigelijk niet echt één, of ben ik het weer vergeten.
Zelf kan ik echt nooit een goede openingszin bedenken :?

Apple, zonder de rest van deze thread te lezen: is jouw 'bijbel' ook 'schrijven voor kinderen' van Wim Daniëls? Ik herken deze 'wijsheid' namelijk.
Ik schrijf ook voor kinderen en als je dit boek nog niet hebt, beslist doen!!!
Hij is te koop/ te bestellen via de website van Club Schrijven. En het is absoluut de moeite waard!

Mijn eerste zin is altijd het begin van een dialoog.

Het eerste waar ik aan denk is een klassieker van Nescio.

Behalve den man, die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan den uitvreter.

Nou, dan wil je wel wel weten wat voor een heerschap die uitvreter is.

Leuk dat je dit aanbrengt. Ik worstel al een hele tijd met het eerste stuk van mijn boek. Zeker als je voor jonge mensen schrijft denk ik dat het gelijk moet pakken.

Ik denk dat ik hele leuke hoofdstukken heb maar het begin wil niet boeien. Ik denk dat ik het helemaal over moet pennen. Midden in iets spannends beginnen en dan later terug naar hoe het allemaal kwam. Zelf vind ik dat ook altijd prettig.

Ik heb weleens gehoord dat er een paar manieren zijn om te beginnen

1. Begin meteen met een heftige gebeurtenis. Laat 'het probleem' zich meteen voordoen vanaf de eerste paar regels. (dit kun je ook opvatten als laat de lezer meteen in het verhaal vallen)
2. Doe een korte inleiding. Bijv: Aan de rand van de stad stond een enorm landhuis. Niemand wist wie erin woonde, want dat er iemand in woonde stond vast. Elke avond.... (en zo verder :P)

Volgens mij waren er nog een paar, maar die weet ik niet meer :roll:

Mijn eigen verhaal begint ongeveer op manier 2, een korte maar interessante inleiding. Ik heb er eigenlijk niet eens lang over na gedacht.

Ik heb mijn eerste hoofdstuk, met eerste zin, lang geleden geschreven. Ik weet dat ik het pas écht goed kan schrijven wanneer het hele boek voltooid is.

Wim Gijsen zei altijd met de eerste zin bepaal je tijd en plaats van je verhaal. Het is de moeilijkste zin van je hele boek.

Maya.

Eerste zin vind ik nogal beperkt om daar al meteen een oordeel over te vellen - de eerste alinea daarentegen zou al veel moeten duidelijk maken.
Eerder misschien dan de inhoud van de eerste zin-alinea, kijk ik naar het stijlaspect van betreffend fragment.

Ik vind de eerste (en de laatste) zin van het verhaal altijd het moeilijkst. Daar sleutel ik vaak behoorlijk aan naderhand.

“Last night I dreamt I went to Manderley again. It seemed to me I stood by the iron gate leading to the drive and for a while I could not enter, for the way was barred to me”.

De openingszin van Daphne du Maurier's Rebecca. Een hele wereld heeft zich verscholen in die allereerste zin. Bovendien heeft hij een prachtig ritme, voor het oor én oog (de drie extra hoofdletters). Het is een zin die je dwingt om kalm te worden en met aandacht verder te lezen.

Ik ben het met Ben eens dat je meer nodig hebt om de sfeer echt te voelen. De tweede zin maakt de eerste compleet, geeft richting en legt vast.

Mijn eerste zinnen ontstaan pas halverwege het hoofdstuk. Dat geeft niets. Ik knip gewoon alles wat daarvoor kwam eraf. Meestal blijkt dat overbodig.

Over eerste zinnen van andere schrijvers zal ik me later uitlaten. Ik heb nu even niet veel tijd.

Ik begin altijd gewoon met typen, terwijl ik weet dat het verhaal daar niet begint (dus: dat ik nog een stuk moet typen dat voor die eerste pagina komt).
Als ik ga zitten broeden op die eerste zin of pagina, dan komt er nooit wat uit mijn vingers.

Het gekke is dat ik later vaak besluit dat ik dat 'voorstuk' niet meer ga schrijven, dat het zo wel goed is. Dat betekent dat ik ook gelijk van die eerste zin af ben!

Op een ochtend werd Jantje wakker. Hij stond op en...

Als een boek zo'n soort openingszin heeft, dan haak ik meteen af. Wat mij betreft moet er meteen iets spannends gebeuren.

Rosali

De eerste wet van de magie van Terry Goodkind. Ik weet de eerste zin niet meer precies. Maar het was iets als:

Het was een vreemde wingerd.

Dan is mijn nieuwsgierigheid meteen gewekt. En ik ben niet teleurgesteld in de rest van het boek.

Al Terry zijn boeken beginnen mooi. Ik lees ze zo graag dat ik zelfs overgegaan ben op engels omdat ik ze dan een jaar eerder had.

Zulke boeken schrijven is een droom ver weg voor mij.

De eerste zin bij de eerste druk, was zo natuurlijk voor me dat ik er niet eens over nagedacht heb of het pakte ja of nee. Het was gewoon goed. Maar in de tweede druk heb ik de volgorde van div hoofdstukken helemaal omgegooid waardoor er uiteraard een andere zin vooraan kwam.

En ook hier heb ik niet specifiek over die eerste zin nagedacht. Ik ben het met de mensen hier eens dat een eerste zin te kort is om meteen te oordelen. Wel vind ik dat de eerste alinea moet pakken.

Ik ben zelf erg liefhebber van boeken die meteen met een heftig hoofdstuk beginnen en dat daarna het verhaal komt over de uitleg van dat eerste hoofdstuk. Dus van mij mag de moord bij wijze van spreken al in de eerste 5 regels gebeurd zijn. Dan wil ik verder lezen...

Ik vind eigenlijk ook dat je direct midden in een (redelijk) heftige gebeurtenis moet stappen in een boek. Dat hoeft niet meteen de allereerste zin te zijn, maar hij moet wel zo pakkend zijn dat je meer wilt lezen.

Ik werk gewoon chronologisch, ja, best saai, ja.
Jemairo is eerst gewoon thuis, daarna ontrolt het verhaal pas.

Mijn eerste stuk:
Ik kreun en draai me nog een keer om. Een lichtstreepje schijnt recht in mijn gezicht. Langzaam doe ik mijn ogen open en ga loom zitten. Het eerste wat ik zie zijn mijn bruine benen die op mijn strozak liggen.
Dit laat al zien waar hij woont :P En dat lichtstreepje komt later nog terug :P
tevreden ben ik niet echt, maar dit is enkel de draft of zo...

Deze wilde ik ook noemen! Prachtig.

De eerste zin van mijn nieuwe boek bestaat uit slechts 1 woord, en dat ene woord zet meteen de toon voor de rest van het verhaal. En het was nog eens echt het eerste woord dat ik schreef aan dat manuscript ook. (Vaak schrijf ik alles door elkaar, dus het midden, eind, begin, nooit chronologisch, later plak ik het.)
Ik vind een eerste zin altijd belangrijk, bij het lezen van een nieuw boek let ik er ook altijd op. Momenteel ben ik aan het lezen in een boek waarvan de eerste zin is: "Ik wilde toekijken." Die zin grijpt je meteen.

Een eerste zin bestaande uit slechts 1 woord (zoals ik nu dus heb) zie ik niet vaak, maar wanneer het woord precies het juiste is kan het heel pakkend zijn.

Ik moet bekennen dat ik nooit zo op de eerste zin let, soms wel op de eerste bladzijde hoe iets geschreven is, maar dan is het meer of de schrijfstijl me aanspreekt.

Mijn eerste bladzijde heb ik later, toen het verhaal eigenlijk al uitgeschreven was bijgeschreven. Het voegt iets toe, een beeld over een van de hoofdpersonen. Het is niet de eerste zin, maar gewoon in zijn totaal als eerste voorhoofstuk waar ik tevreden over ben, en ook weinig aan herschreven heb.

"Lolita, licht van mijn leven, vuur van mijn lendenen."

Eerste zin uit Lolita geschreven door Wladimir Nabokov.

Een voorbeeld van een even eenvoudige als krachtige als intrigerende openingszin -> zie boekpresentatie nieuwe boek van Tisa!

Grappig, om een zin die ik al jaren zo bewonder ineens in het Nederlands te zien!

Dan ben ik toch benieuwd naar je eerste woord Kim. Ergens heb ik het gevoel dat het een scheldwoord is.

'Call me Ishmael' uit Moby Dick vind ik een prachtige beginzin. Het roept meteen zoveel vragen op. Waarom mogen we niet weten hoe de ik-figuur echt heet? Waarom Ishmael? Waarom een naam verzinnen als je als ik-figuur ook naamloos door je verhaal kunt gaan... Enz...

<off-topic>

Kim,

Heb je ook de film met Jeremy Irons gezien? Wat een verfilming van het boek Lolita.