Voorkennis: Deigos begeleid een karavaan met dorpelingen, op weg naar een buurland. De rest blijkt wel uit de tekst (hoop ik). ‘Deigos! Deigos, waar ben je?’ ‘Hier, mijn vriend. Rustig aan, kom op adem.’ Een stevige, gebruinde hand verscheen op de knie van de huurling, die zich omdraaide en neerkeek op de in leer gehulde gestalte naast zijn paard. ‘Deigos, verkenners hebben een dorp gevonden, platgebrand.’ De huurling zoog raspend lucht naar binnen. ‘Dieren afgeslacht. Stuk of twintig lijken buiten het dorp, dwergen en mensen, pijlen in de rug…’ Zijn sterke stem brak en hij leek de woorden naar buiten te dwingen. ‘Zes kinderen… de oudste hoogstens twaalf.’ Deigos balde onbewust zijn vuisten. ‘Hoe lang?’ vroeg hij toonloos. ‘En waar zijn onze verkenners?’ De huurling had een seconde nodig om zijn gedachten te ordenen. ‘Te kort,’ antwoordde hij toen, ‘drie, vier dagen naar wat ik kon zien. Ik ben direct teruggereden. Een paar mannen doorzoeken de resten. Vijf man is op het spoor gezet en onze buitenring valt terug als bewaking. ‘Deigos… er waren geen sporen van wagens…’ Hij leek meer te willen zeggen, maar er kwamen geen woorden. Deigos miste bijna een stap. ‘Geen wagens…’ mompelde hij. Geen slavenkarren, dus geen slaven genomen. En dat betekende… een hele zooi extra redenen om wraak te nemen! Deigos dwong zijn gedachten terug naar andere dingen. Zoals een groep soldaten, genoeg om een dorp te verwoesten en misschien nog in de buurt. ‘Zoek een kampplaats, verdedigbaar als het kan. Ik wil nog vandaag een compleet overleg.’ ‘Ik zal rondkijken. Als ik het goed herinner was hier een klein bos in de buurt. Beschut en uit het zicht.’ De huurling leidde zijn paard naast de stoet. ‘Ik licht de verkenners in en stuur iemand om je de plek te wijzen.’ Toen stormde hij weg.