Voor haar stond de man die ze telefonisch gesproken had. Hij was groter dan ze had verwacht en zijn ogen stonden duister. Zijn ogen doorboorde haar. Merel kon haar blik niet van hem afwende en dus bleef ze staan. Hij grijnsde zijn tanden bloot. Hij miste een hoekje van zijn linker voortand. Waarom miste hij dat hoekje? Had hij gevochten? Het was een type om te vechten. Merel schoof met haar linker voet over haar rechter terwijl ze het oogcontact niet verbrak. Zou hij haar iets aandoen? Ik heb je nummer gekregen van een vriendin van jou had hij over de telefoon gezegd. Ik spreek nooit met vreemde af. Via Antoinette, dat is toch een goede vriendin? Dan ben ik geen vreemde. Opnieuw schoof ze haar linker voet over haar rechter. Nog altijd versteend door zijn blik. Ze had nooit met hem moeten afspreken, besefte ze, nooit. Vanavond? had ze verbaasd gevraagd. Vind je dat niet wat snel? Ze had nooit hierheen moeten komen. Nooit. Nooit. Nooit. ‘Merel?’ Ze knikte. Zijn glimlach werd groter. ‘Ik had niet verwacht dat je zou komen.’ Ze haalde haar schouders op en wreef nog sneller met haar voeten over elkaar. ‘Wil je een hapje eten, je ziet wat bleek?’ ‘Uhm…’ ‘Of heb je al gegeten?’ ‘Ja.’ ‘Zullen we wat gaan drinken?’ Ze knikte. Hij verbrak het oogcontact en legde voorzichtig zijn arm om haar schouder. ‘Gezellig. Ik ben blij dat je bent gekomen.’