Rustig stopte ik mijn handschoenen in de rugzak. “Vind je ook niet dat ze overdrijven?” vroeg ik. “Zo smerig is het niet, toch?” Reactie kreeg ik niet, had ik ook niet verwacht. Ik draaide me om en keek neer op de knul. Zijn uitpuilende ogen waren strak op de wolken gericht. Tussen de takken door viel het licht af en toe op de handen die zijn keel omklemden. Een sliert speeksel ontsierde zijn bleke lippen en een deel van zijn keel begon al blauw te verkleuren. Zachtjes veegde ik het vocht weg met een papieren zakdoekje, dat in mijn jaszak verdween. “Zie je, het is maar net hoe je het aanpakt. Al dat gedoe met messen en zo, niks voor mij!” Ik tuurde tussen de struiken door of we nog steeds alleen waren. “Een schoon lijf maakt een schone ziel, zei mijn Mamma altijd.” Ik keek nog een laatste keer om me heen. Geen doekjes achtergelaten, niets aangeraakt met mijn handen en mijn haarnetje zat nog op zijn plek. Alles schoon, zoals het hoorde. Alleen die beestjes… Ik onderdrukte een rilling. Wat voor onzichtbare dingen zouden er nu allemaal over mijn huid en kleren kruipen… Snel stapte ik tussen de takken door de weg op. Ik nam even de tijd om te controleren dat de jongen niet zichtbaar was en draaide me om richting het dorp. Met de handen in mijn zakken begon ik te lopen. Een meter of dertig verderop stond mijn fiets op me te wachten, verborgen achter het bord voor de bebouwde kom. Even flink doortrappen en dan een heerlijke hete douche, hield ik mijzelf voor. En flink schrobben natuurlijk, zoals Mamma mij had geleerd. 'De handen wassen in onschuld'. Die gedachte liet me glimlachen tot ik mijn been over mijn fiets zwaaide.