De avond was geweldig. We hadden onze eerste date op 14 februari. Romantischer kan haast niet. Zelfs toen ze vroeg of ik nog even mee naar boven wilde om een kopje koffie te drinken. Wie ben ik om zo’n uitnodiging af te slaan. We praatten over ditjes en datjes, de koffie maakte snel plaats voor goedkope Aldi wijn. Vijf uur later waren we allebei aangeschoten en exploreerden we elkaars lichaam. Twee ontdekkingsreizigers op zoek naar de verborgen schat. Ze wilde me nog iets vertellen, het leek belangrijk, maar de tocht was zo spannend, dat ik haar woorden negeerde. We gingen een passionele nacht tegemoet. De volgende ochtend schrok ik wakker en realiseerde me dat ik moest werken. Ik trok mijn kleren aan, die door haar slaapkamer lagen verspreid. Ik kuste haar terwijl ze nog sliep. Ze gromde alleen een beetje. Dagen na onze date belde ik haar op maar ik kreeg geen reactie. Een paar dagen daarna kreeg ik nog steeds geen gehoor en besloot terug te gaan naar haar appartement. Van de huisbaas kreeg ik te horen dat ze was vertrokken, zonder een adres achter te laten. Drie weken later begonnen de irritaties. ‘Is het HIV, dokter? Wees eerlijk, ik kan het hebben.’ Hij keek me peinzend aan. ‘Nee, het is geen HIV.’ ‘Pff, gelukkig.’ ‘Ik zou echter niet zo vroeg juichen.’ Zijn stem klonk beangstigend. Hij schoof het overzicht van de test onder mijn neus. ‘We hebben je bloed getest op alle SOA's, maar elk resultaat was negatief. Wat me wel opviel is dat er een verandering is in je DNA. Al heb ik geen enkel idee wat het betekent. Graag wil ik een nieuwe afspraak met je maken om meer tests uit te voeren.’ Angstig stemde ik in. Die avond zat ik thuis op de bank te bibberen, ik had overal jeuk. Het hele gebeuren maakte me wild. Mijn spieren trokken spastisch samen en ik had een overdreven snelle haargroei. Uiteindelijk huilde ik het uit van de pijn. Terwijl ik naar de volle maan staarde wist ik het zeker: God had de Hel in het Paradijs verborgen.