Wat heb ik er een hekel aan om een rouwkaart te kopen. Dat geldt trouwens ook voor andere kaarten. Ik heb er niets mee. Soms kom je er niet onderuit. Hij wordt 14 februari gecremeerd. Dan koop ik toch liever een kaart. Tot mijn verbazing is het stampvol in de winkel. Er staan rijen mensen om de kaartenrekken heen. ‘Wat is er wel aan de hand?’ vraag ik aan een verkoopster. ‘Zaterdag is het Valentijnsdag.’ ‘Hemel, gaan mensen daar massaal op reageren? Dit is een kwestie van collectieve domheid.’ Ik stoot een man aan die drie kaarten zo nauwkeurig bestudeert alsof hij er examen in moet doen. Ik schat hem op een jaar of vijftig. Hij draait zich naar me om. ‘Is het voor uw vrouw of een stille liefde?’ Zijn grijze ogen kijken me kwaad aan. ‘Wat denkt u wel?’ brengt hij er verbeten uit. ‘Als ik u zo bekijk, dan kan ik me niet voorstellen dat er iemand op u valt. Maar denk niet dat uw vrouw ook zo’n onzinkaart koopt. Ze ziet u als een oude stoel die ze jaren geleden al weg had moeten doen, maar waar ze aan gewend is geraakt.’ ‘Sodemieter op, mens.’ Dat doe ik en vraag de verkoopster of ze een overlijdenskaart tussen al die graaiende handen voor me wil pakken. Bij thuiskomst blijkt dat het een kaart voor een vrouw is. Heb ik weer. Moet ik nogmaals naar die winkel. Ach wat, ik streep gewoon vrouw door en schrijf er man boven.