“Het is belangrijk om te weten wanneer een fase haar einde nadert. Een cyclus beeindigen, een deur dicht doen, een hoofdstuk afsluiten- hoe we zoiets noemen is niet van belang. Van belang is dat we de momenten uit ons leven die al voorbij zijn achterlaten in het verleden” (De Zahir) Ze zat in haar stoel en dronk thee. 'Ik voel mij iedere dag jonger worden,' zei ze en lachte. Haar appelwangetjes kleurden licht rood en haar ogen straalden. Ze had lang zilvergrijs haar en elke dag stak zij haar lokken zorgvuldig met de parelmoeren kammetjes vast. Met haar zilveren lepeltje roerde ze wel honderd rondjes in haar kopje thee. 'Hoe oud denk je dat ik ben,' vroeg zij mij iedere week. Vol bewondering keek ik haar aan en zei dat ik haar zo mooi vond. Zachtjes streelde ik haar haar. 'Mist u uw man niet,' vroeg ik en keek naar zijn zwart-wit foto in de kast. 'Hij was uw eerste vriendje toch?' Ze staarde voor zich uit en vouwde haar handen samen. 'Op 14 februari kreeg u altijd zoveel rode rozen van uw man, hij hield zoveel van u.' Oma keek mij aan. Ze keek naar de foto en toen naar mij.' Weet je, ik weet werkelijk niet wie die foto daar heeft neergezet. Ik ken die man niet. Jij?' Abrupt keerde zij haar hoofd weg. 'Dat is uw man, Cees, mijn opa!' Ze keek aandachtig naar de foto in het lijstje en duwde zachtjes mijn hand weg. 'Neem maar mee, ik ken hem niet.' Nog een keer zei ik dat het mijn opa was. Zij schudde krachtig haar hoofd. 'Ik ken hem niet.' Ze keerde haar gezicht naar het raam. 'Kijk, er komt een schip aan,' en ze wees naar de glanzende natte zandvlakte. In de vaas zette ik de rode rozen. Tenslotte was het 14 februari.