Net als ik een nummertje heb getrokken gaat de telefoon. Mijn moeder. Of er nog iets is wat ze kan doen. Ik zeg: ‘Nee hoor, dat denk ik niet.’ ‘Heb je de boodschappen voor het eten? En servetten? Bestek? Heb je wel voldoende stoelen? We kunnen onze campingstoelen wel meenemen.’ ‘Alles is geregeld mam. Ik ben nu boodschappen aan het doen.’ ‘Oke, goed, dan zal ik je niet langer ophouden. We zijn er vanavond om half zes, dat haal je toch wel?’ ‘Ja, ik moet ophangen, want ik ben aan de beurt. Doei!’ ‘Als ik nog moet helpen.’ ‘Nee hoor, mam.’ ‘Oke, prima. Nou tot vanavond dan.’ ‘Doei.’ De man aan de andere kant van de toonbank knikt me vriendelijk toe. ‘Zegt u het maar, mevrouw.’ Ik kijk wat verwilderd om me heen. Het ziet er allemaal even smakelijk uit. Een gezonde aardegeur omringt de producten die er ten toon gespreid liggen. Rood, paars, geel, alle kleuren zijn vertegenwoordigd. Onbespoten kwaliteit; het beste van de stad is hier te vinden. Ik heb meteen trek in soep. Het maakt me vrolijk en ik heb zin om veel meer te kopen dan ik nodig heb, maar ik hou me aan het lijstje. Ik hou me aan het plan. En weggooien dat is zonde. Zodra ik alle ingrediënten voor het driegangenmenu bij elkaar heb verzameld, het menu waarop ik twee uur heb gepuzzeld, keer ik met volle fietstassen naar huis. Mijn ouders arriveren stipt op tijd en terwijl ik nog in de keuken sta te stoeien met het voorgerecht zegt mijn moeder opgewekt: ‘Kijk eens lieverd, ik heb nog een pannetje soep meegenomen, want ik vond het zo zielig als je alles alleen moest doen.’