Hierbij mijn bijdrage. Wees aub niet te streng, het is de eerste keer dat ik iets neerschrijf :-) Onderweg naar de winkel zit ik achter het stuur te piekeren over vanavond. Als mijn ouders bij ons komen eten is het altijd alle hens aan dek. Soms heb ik het gevoel dat ze enkel maar op bezoek komen om kritiek te geven. Om het er nog eens goed in te wrijven dat ik als vrouw tekortschiet in het huishouden. Vooral mijn moeder is er sterk in: ‘Maar liefje toch, wanneer heb je voor de laatste keer eens je ramen gelapt?’ of ‘Lieve schat, hebben de kindjes gisteren frisdrank op het parket gemorst? Het kleeft hier zo? Je weet toch dat frisdrank niet gezond is voor hen hé, om nog maar te zwijgen over de rotte tanden die ze ervan krijgen? Water, liefje, dat zouden ze moeten drinken.’ ‘Water is voor de vissen ma,’ probeer ik dan altijd luchtig te antwoorden. Maar haar opmerkingen raken me telkens weer. Diep in gedachten verzonken rijd ik bijna de winkel voorbij. Snel in het rond kijken doet me beseffen dat een parkeerplaats voor de deur ook niet voor vandaag zal zijn. Een gebrek aan parkeerplaatsen, de miserie van deze tijd. Ook in onze straat is het dagelijks vechten voor een plaats. Na vijf minuten rondrijden is mijn geduld op. Ik moet nog koken verdomme. Gewoon even dubbel parkeren dan maar, en snel de winkel binnen en buiten. Ik heb geluk, er is niemand voor mij in de winkel. Maar waar in godsnaam zitten dan de chauffeurs van al die andere auto's? En pfff… wat een stank hier. De eigenares van de winkel vraagt me wat het zal zijn. Maar plots ben ik niet meer in staat te antwoorden. Dode ogen staren mij van in de vitrine doordringend aan. Opengesperde bekken wachten tevergeefs op een prooi. Alles komt geleidelijk tot leven. Kieuwen gaan open en toe, staartvinnen beginnen te spartelen, en uit de opengesperde bekken komt geluid. Ze fluisteren mij toe: ‘Ach liefje, doe geen moeite. Wanneer heb je voor het laatst nog eens lekker gekookt?’ Ik loop huilend de winkel uit. Nick Mertens