Het is alweer vijf jaar geleden. Vijf jaar sinds de grootste omslag in mijn leven. Opeens was hij er niet meer. Alles wat zo vanzelfsprekend leek was weg. Ik zie mezelf nog naast zijn bed zitten, wakend en wachtend totdat het voorbij zou zijn. Smekend dat het op zou houden, dat hij van mij mocht gaan en dat het goed was. Het zijn uren die ik mijn hele leven lang nooit zal vergeten, tijd die ik speciaal aan hem heb besteed omdat hij het graag zo wilde. Ondertussen is alles anders. Met een zucht laat ik mijn vingertoppen langs de verzameling kleurrijke ingrediënten strijken. Toen ik klein was heb ik hier vaak met hem gestaan, mijn blauwe ogen wijd open terwijl ik keek naar alles wat de natuur te bieden had. Producten van over de hele wereld bij elkaar verzameld en slechts een paar straten van mijn huis vandaan samengebundeld in grote kratten. Hij heeft me verteld waar de dingen vandaan kwamen, hij heeft me geleerd hoe ik ze zelf kon laten groeien. Vanavond is het dan zover. Samen met mijn moeder en haar nieuwe vriend zullen we bij het verlies stilstaan. Ik ga zijn lievelingskostje maken, het gerecht waar hij altijd zo vol over was en waar hij zijn ziel en zaligheid in kon leggen. Ondertussen is het niet meer zijn gerecht, maar dat van mij. Net zoals ik niet hem ben, maar mijzelf met hem als de basis. Ongemerkt glijdt er een traan langs mijn wang, wanneer de aardige juffrouw achter de toonbank vraagt of het gaat. Vechtend tegen de trilling in mijn stem vraag ik om een kilo. Het leven gaat onverbiddelijk door, en misschien wordt het tijd dat ik dat ook ga doen.