‘Stelletje malloten zijn het,’ verzucht Koos. De schrammen en schaafwonden van de strijd met de ME zijn nog duidelijk zichtbaar op zijn armen. ‘Ja, jullie hadden tenslotte alleen maar de Trevifontijn gesloopt en wat rookbommen gegooid, maken ze zich daar zo druk over?’, zeg ik. ‘Dat bedoel ik niet man. Het gaat erom dat ze de Erasmusbrug willen slopen. Dat gaat echt te ver.’ In mijn hoofd ratelen de wetsartikelen die we de afgelopen jaren allemaal overtreden hebben. Ik haal het papiertje van mijn life-change uit mijn tas en leg het op tafel. Koos kijkt er minachtend naar. ‘Dus dit was je van plan. Je bent altijd al een rare geweest.’ Ik stop het bewijs van inschrijving weer snel in mijn tas. ‘Je snapt wel Koos, dat ik dus ga stoppen met dit bestaan.’ Jeffrey, bijgenaamd Jolige Jeffrey, komt erbij zitten. Hij ruikt naar Heineken en Marlboro sigaretten. ‘Had je gehoord van Wouter hier. Gaat effe een rechtenstudie doen,’ zegt Koos. Jeffrey grinnikt en slaat me hard tegen mijn schouder. ‘Ah dan kan ik dus bij jou terecht als ik weer eens in de bak zit.’ Bij Jeffrey zijn de schaafwonden van de strijd in Rome zichtbaar op zijn rechterwang en aan de linkerkant van zijn voorhoofd. Ergens vind ik het wel jammer dat ik de strijd gemist heb vanwege de introductiedagen van de studie. Ik zal nog moeten accepteren dat dit mijn nieuwe leven wordt. ‘Maar je gaat wel mee he morgen Wouter?,’ vraagt Jeffrey. Ik knik, wat door Jeffrey wordt beantwoord met een harde vuistslag op het gammele houten tafeltje. ‘We slopen ze, die losers. Leve Feyenoord 1,’ roept Koos en hij houdt zijn sjaal met het rood witte logo hoog in de lucht. Morgen zal ik nog één keer slopen door middel van mijn vuisten. Daarna zal ik me toeleggen op het slopen door middel van retorica.