Versie 2 Vandaag doe ik goede zaken. Prima wijk met veel bejaarden. Van die argeloze typetjes, die je aandacht moet geven. Kat in 't bakkie. Ik pak er nog een paar bij. "Goedemorgen mevrouw, fijn, dat ik u tref. Ik heb een bijzonder aanbod voor u. Mag ik even binnenkomen?" ... "Ja, ik heb een pasje van de gemeente. Je laat natuurlijk niet zomaar iemand binnen tegenwoordig. Er is zoveel slecht volk." Snel praat ik haar een verzekering aan. Als ze naar haar papieren zoekt, neem ik, zoals gewoonlijk mijn kans waar. Even een check in de linnenkast en raak: een paar honderd euro rijker. Nog even het contract laten tekenen ... Dit leven bevalt me prima. Je bent lekker onder de mensen. Soms een bak koffie en altijd geld. Het enige nadeel is, dat je vaak moet verhuizen, voordat je bekend wordt. Deze week had ik een topdag: een man in een rolstoel, die geld van de bank had gehaald voor de aanschaf van een nieuwe. Hij kan nog wel even verder op dat roestige ding met lekke banden. Daarmee kan ik me allemaal niet bezighouden. Ik wil geld zien; het maakt me geen bal uit van wie. Ik pak nog één klant voor vandaag. Bij een mooie vrijstaande woning bel ik aan. En dan zie ik haar: een frêle dame met grijs haar. Dit kan niet waar zijn. Lijd ik aan waandenkbeelden? Ze is al tien jaar dood. Ik sta aan de grond genageld en schrik op van haar stem: "ik had u al verwacht." Ik hoor mijn moeder weer zeggen: "zorg goed voor jezelf, als ik er niet meer ben." Dat heb ik gedaan! Ik kijk de vrouw aan. "Ik weet niet wie u verwacht, ik zit fout hier." Ik loop naar huis. Tijd voor een nieuwe start? Versie 1 Vandaag goede zaken gedaan. Prima wijk hier met veel bejaarden. Ik pak er nog een paar klantjes bij. Ik bel aan en na een tijdje -je moet wel geduld hebben- doet er een oudje open. Een snelle check: argeloos typetje, heeft aandacht nodig. Kat in 't bakkie dus. "Goedemorgen mevrouw, fijn, dat ik u tref. Ik heb een bijzonder aanbod voor u. Mag ik even binnenkomen?" ... "Ja, ik heb een pasje van de gemeente. Je laat natuurlijk niet zomaar iemand binnen tegenwoordig. Er is zoveel slecht volk." Mooi, dat is weer gelukt! Ze trapt er feilloos in en gaat op zoek naar haar verzekeringspapieren. Ik mag meezoeken. De buit is 250 euro en ligt op de bekende plaats: tussen de handdoeken in de linnenkast. Dit leven bevalt me prima. Je bent lekker onder de mensen. Soms een bak koffie en altijd geld. Het enige nadeel is, dat ik vaak moet verhuizen. Dat brengt mijn werk nu eenmaal met zich mee. Gisteren had ik een topdag: een man in een rolstoel, die juist geld van de bank had gehaald voor de aanschaf van een nieuwe. Hij kan nog wel even verder op dat oude roestige ding met de lekke banden. Daarmee kan ik me allemaal niet bezighouden. Nog één en dan zit mijn dag erop. Ik bel aan. Dan zie ik haar, mijn verloren gewaande blonde engel met ogen, zo blauw als de hemel. "Jij hier, na al die jaren? Kom binnen." Ze gaat me voor, de glanzende wielen schitteren me tegemoet. Ze draait zich om. "Ja, deze week heb ik een nieuwe gekocht." Ik kan hier niet naar binnen; hoe kan ik haar recht in de ogen kijken. Zij, vol van vertrouwen, puur. Ik, een ongelooflijke klootzak. Ooit hoop ik terug te komen; eerst een nieuw leven beginnen.