Sorry dat ik een paar meer woorden heb gebruikt dan er gevraagd werd. Mijn slechtheid wil ik graag uitgebreid vertellen. Berend het beest noemen ze me in Beesd. Daar ben ik best trots op, want dat betekent dat iedereen bang voor me is. Ik ben er dol op om jongens in elkaar te slaan en meisjes te verkrachten. Nog nooit heeft iemand het lef gehad om mij aan te klagen. Doodsbenauwd voor mijn volgende actie. Ook ben ik dol op motorrijden. Als een gek scheur ik door de straten. Vaak doe ik alsof ik recht op iemand af rijd. Als een standbeeld blijft die persoon dan staan. Op het laatste moment draai ik om hem heen en lach me slap. Er is niets zo heerlijk als mensen de stuipen op het lijf te jagen. Op het moment dat ik het plaatselijke café binnenstap, verstommen de gesprekken. Als ik op een kruk bij de bar ga zitten, willen de zuipers weggaan. De man die het dichtst bij me zit, sjor ik aan zijn shirt naar me toe en zeg: ‘Als je weggaat, dan kun je deze avond niet navertellen. Daarom raad ik je aan om te blijven zitten en voor mij ook een biertje te bestellen.’ Hij doet wat ik hem opdraag. Terwijl we van ons biertje genieten, zeg ik: ‘Vind jij de onthoofdingen van de IS ook zo spectaculair?’ ‘Nee. Dat zijn afschuwelijke mensen. Ze verdienen allemaal de kogel.’ ‘Nou, nou, jij durft wel wat te beweren. Bestel nog maar een pilsje. Ik moet even pissen.’ Als ik terug ben is de lafaard verdwenen. Ik kijk de kroeg rond en zie een knap meisje. Een paar tellen later sta ik voor haar en vraag of ze even met me naar buiten wil. Ze weigert. Ik trek haar aan haar armen omhoog en sleur haar naar de tuin achter het café. Met een judotechniek vloer ik haar en laat me gelijk op haar vallen. Hoewel ze tegenspartelt, kan ik haar ontdoen van haar rok en slip. De schoenen laat ik zitten. Ze schreeuwt om hulp. Ik lach haar uit. ‘Niemand durft je te helpen.’ ‘Hé, waar ben jij mee bezig?’ hoor ik een mannenstem vragen. Hij komt dichterbij. ‘Sodemieter op, klootzak. Dit is mijn zaak.’ ‘Ik dacht het niet.’ Met geweld trekt hij me van het meisje af. Woest sta ik op en sla hem bewusteloos. Ik weet zeker dat hij geen aangifte doet. Ook zal het meisje geen aangifte doen. Ik ga niet weer naar het café, maar stap op mijn motor. Als ik een zebrapad nader, stop ik niet. Mijn gedachten zijn bij andere dingen. Plotseling glijdt de motor onder me vandaan en ik beland een eindje verder hard op de grond. Moeizaam krabbel ik overeind en hoor overal gegil. Op het zebrapad staat het vol mensen. Ik krijg de schrik van mijn leven als ik een meisje van een jaar of vier zie van wie het gezicht geen gezicht meer is. Verschrikkelijk. Wat heeft me in godsnaam bezield om niet uit te kijken? Ik laat mijn motor liggen en loop vol schuldgevoel naar huis. Nooit zal ik iemand weer iets aandoen.