Ze waren lief en ontvankelijk. De een na de ander. Ik haalde ze er perfect uit op internet. Verragde vrouwen, in de hoek getrapt, lichamelijk en geestelijk, door hun gewelddadige partners. Zij die een lijdensweg hadden afgelegd, onzeker waren, een zekere leeftijd hadden, alsnog hunkerend naar de ware. Ik wist het spel perfect te spelen. Ik koos wel de intelligentsten die geld verdienden, een eigen woning hadden en vaak uithuizig waren. Archeologen, advocaten, je weet wel. De eerste die ik bij haar taas pakte, was toen ik net uit de bajes kwam. Ik zat ergens in het land in een teringhok ter resocialisatie. Ik had jaren gezeten. Had mijn gabber een wapen gegeven om op naffers te schieten. Verbrijzelde knieschijven, meer van dat gekloot. Zelf ben ik jood. Of eigenlijk niet. Ik heb de identiteit van een dode buurman aangenomen. Zijn voornaam werd de mijne. Ik wilde jood zijn omdat mijn opa NSB’er was. Ik deed alsof ik de trut aanbad. Ruikers kreeg ze die haar deurgat niet passeerden. Ook gaf ik gestolen ringen en schroomde niet de hare achterover te drukken. Ik maakte haar gek, sms’te dag en nacht, zei dat ik met een stijve rondliep alleen al bij het horen van haar stem. Het schaap geloofde het en liet mij binnen. Toen heb ik huisgehouden. Alles heb ik onder haar reet weggejat. Op mijn laptop zocht ik naar nieuwe wijven. Andere buit. En ik vond de volgende. Trok bij haar in en wist haar benen veelvuldig te spreiden. Ik deed mijn best tot ik niet anders kon dan proberen haar te wurgen. Ze was joodse. Ik nam haar juwelen mee en zette haar auto op mijn naam door de papieren te ritselen. De kentering? Het volgende wijf wachtte al. Ik heb haar inwonende ouders het huis uitgetreiterd en lig nu in de master bedroom. Ik heb een geile ziekte opgelopen. Het mokkel weet van niks. Ik heb haar voorgelogen zoals ik bij die anderen deed. Iedere dag maakt ze joodse kippensoep. Ik lig hier best en probeer met mijn poten van haar af te blijven.