Het is midden in de nacht en ik sta naast een bebloed lichaam. In de berm staat een auto. De voorruit is gebarsten, de chauffeur verspreidt een zure lucht. "Sorry", zegt hij. "Geeft niet", antwoord ik, "dat heeft iedereen de eerste keer dat hij een lijk ziet." Hoe vaak ik die woorden wel niet heb uitgesproken… maar nu is het anders. Het voelt beter. Welhaast opluchtend. Toch voel ik ook woede naar de automobilist. Ik bal mijn vuisten en kuch, probeer het te vermijden. "Ik ben niet dronken… hij kwam zo uit het niets... " "Je kon er niets aan doen." De lichten van mijn dierenambulance schrikken de duisternis op. Mijn oog valt op het gezicht van de man. "Kennen wij elkaar?" Hij schudt zijn hoofd. "Misschien lijk je veel op je vader?" Zijn gezicht betrekt. "Hem heb ik nauwelijks gekend. Hij overleed toen ik nog een baby was.” Gepijnigd vervolgt hij: “Kende u hem?" Het lichaam van het hert is nog warm als ik het in mijn bus plaats. De ijzergeur prikt in mijn neus. Het komt allemaal terug. Hij was míjn eerste lijk. Herkende me terwijl ik en mijn vader inbraken. Net als mijn vader mij destijds, help ik nu zijn zoon een dodelijk slachtoffer verwerken. Toch houdt de vergelijking daar op. Mensen verdienen hun lot. Kunnen het wijzigen of eraan ontsnappen. We braken nooit in bij onschuldigen. Stalen enkel oneerlijk geld, drugsgeld. Konden ze ons ook niet om aangeven. Maar daar ben ik uitgestapt. Het kostte het leven aan mijn enige metgezel. Mijn Bello. In mijn hand heb ik een natte zakdoek. Ik breng hem naar de man. "Hier, snuit je neus maar even." Door de ether zakt hij langzaam weg voor ik hem in de ambulance laat verdwijnen.