Je bent waarschijnlijk de laatste die mij leest. Een of ander weerzinwekkend figuur heeft mij, of althans wat van mij over is, in dit hol gedumpt. Andere woorden zijn er niet voor. Bij binnenkomst zag ik eerst niks, toen vaag een opklaptafeltje met daarachter een krukje. Een stoel kon er blijkbaar niet van af. Een stapel A4'tjes ligt op de grond bijna in de fik te vliegen; het is hier godvergeten heet. Mij is duidelijk gemaakt dat ik aan dit tafeltje een afscheidsbrief moet produceren. Aan wie mag de hemel weten, maar als je dit leest is het aan jou. Het schrijven gaat niet snel, want de kroontjespen en de inktpot zijn attributen die tot mijn grijze verleden behoren. Daarbij barst ik van de koppijn. 'Kan er een deur open?' Wacht, er wordt iets onder de deur door geschoven. Een instructie-formulier: 'Het afscheidsdocument omvat bij voorkeur a) Een beknopt relaas over achtergrond en eventuele persoonlijkheid van betreffend overschot en b) Enige duidelijkheid rondom het verlaten van diens aardse leven. Onder c) kan optioneel een laatste wens worden genoteerd. Hier wordt doorgaans weinig aandacht aan besteed. Fijn. Alles zwart op wit willen ze. Het vertrouwen is hier ver te zoeken. Maar dat snap ik wel, ik vertrouw ook nooit een hond. Daar gaan we dan, heb ik een keuze? a) Ik ben een tussen de Zwitserse bergen opgegroeide immigrant. En alsof dat nog niet idyllisch genoeg klinkt, draag ik de naam Angel. De oorspronkelijke bedoeling van mijn ouders was de Engelse uitspraak te hanteren, maar al snel maakte mijn reputatie het gebruik van de Nederlandse passender. Achteraf een gelukkige loop der omstandigheden, want een engel zou in dit hol nog geen letter op papier krijgen. Van de Zwitserse nonnen leerde ik dat zachtaardigheid je in het gunstigste geval diepe vernedering en/of een gebroken stuitje kan opleveren. Van die geestelijke verrijking is mijn stuitje nooit opgeknapt, maar de vernedering heb ik met klaar geweld uit mijn belevingswereld weten te trappen. Ik hoef maar weer op zo'n rotkruk als deze te zitten of ik zie bloed. Voor het spoor dat ik op aarde achter heb gelaten, verwijs ik graag naar mijn strafblad; dergelijke documenten hebben die aangebrande bokkenpootjes hier ongetwijfeld bij het aanmaakhout liggen. Kopiëren en vastnieten zal toch niet te veel gevraagd zijn? b) Begin maart 2005, ergens rond middernacht, miezert het onderkoelde regen terwijl ik zo nodig op een snelweg tussen Breda en Brussel moet rijden. Geografisch zou ik nauwkeuriger kunnen zijn en ook over het waarom, maar maakt het uit voor iemand die stoffelijk niet meer van betekenis is? Wat uitmaakt is dat die onderkoelde regen bezig is het wegdek om te bouwen tot een moordende rollercoaster. De meeste auto's bewegen zich voort als zojuist met overdreven veel gif bespoten torren. Mij deert het niet; op ijs en sneeuw kan, dankzij mijn Helvetische rijgedrag, geen Vlakkelander in mijn schaduw staan. Bovendien herinnert spekgladheid me aan de heugelijke dag waarop ik, met slechts een kwiek rukje aan mijn stuur, drie overstekende nonnen naar het hiernamaals heb geholpen. Net heerlijk in die gedachten verzonken, besluit een of andere idioot mij onverhoeds in zijn machteloosheid mee te sleuren. Veel meer dan de rotklap die daarop volgde kan ik me niet herinneren. c) Mag ik niet terug? Ik wil mijn leven graag anders indelen. Het is hier zo godvergeten heet. Angel