Een goed mens Spijt? Dat is niet het juiste woord. Maar toch, het geeft een ongemakkelijk gevoel. Natuurlijk had ze niet zo boos moeten reageren. Maar zoiets kan gebeuren. Normaal zou ze er niet mee zitten, maar deze keer is het anders. Ze heeft een kind gekwetst. Zo’n jong zieltje, puur en oprecht. Hij heeft zich van haar afgekeerd. Zit met zijn rug naar haar toe op een hoge kruk, zijn schort nog om. Die schort met bruine strepen, zo’n zelfde als zij aan heeft. Want hij vond het leuk als ze er allebei hetzelfde uit zouden zien. Samen oliebollen bakken, het oudejaar afsluiten. Wat is er nu mooier dan dat? En nu heeft ze het verpest, door te mopperen en uit haar slof te schieten. Maar in zijn enthousiasme lette hij ook niet goed op. Ze had hem nog zo gewaarschuwd. Het sop uit de afwasteil vloog in het rond. En ja, ook in het beslag. Maar, hoe nu verder? Er hangt een onbestemde sfeer. Hij zit ietwat in elkaar gedoken bij de kerstboom. Ook dat nog, met al die gekleurde ballen en bovenin een engel met echt haar, waar het licht diffuus doorheen schijnt. Ze gaat naar hem toe en ziet een traan over zijn wangen lopen. Het is net het jongetje van het schilderij, dat vroeger boven haar bed hing. Ook toen vertederde haar dat al. Wat is er gebeurd in al die jaren? Is ze zo hard geworden? Verbitterd misschien. Het valt ook niet mee om je altijd weg te moeten cijferen. Logisch toch dat je in opstand komt en je niets meer aantrekt van je omgeving? Of… ze kijkt naar de jongen op de kruk. Hij kijkt haar aan. Ze lacht en sluit hem in haar armen om hem nooit meer los te laten.