Het is vandaag op de kop af een jaar geleden dat ik samen met mijn vrouw bij de oncoloog zat en het verdict viel: hersentumor in een vergevorderd stadium. Wat de arts zegt dringt nauwelijks tot me door, het is één grote waas. Ik ben bang, zo ontzettend bang. Bang voor de pijn, de nare onderzoeken, de dood. En hoe moet het nu met mijn vrouw en kinderen. Zullen ze het redden zonder mij? Waarom ik? Vier jaar geleden heb ik al een hersenbloeding gehad. Heb ik iets fout gedaan? Ik hoop wel dat we nog naar mijn zus in Nieuw Zeeland kunnen. Mijn vrouw en ik zijn daar al jaren voor aan het sparen. Desnoods lenen we de rest. Na twintig jaar zou ik haar graag nog eens willen vasthouden. Op het moment dat je besluit om er voor te gaan, dat willen leven het allerbelangrijkste is, kom je terecht in de mallemolen van allerlei onderzoeken. De operatie is op zich goed geslaagd. De tumor ter grootte van een ei is er uit gehaald. Ik ben er nog. Dan komen de tegenslagen. De littekens zijn gaan ontsteken en door de vele chemokuren slaap ik zeker achttien uur per dag. Waar ik me vreselijk voor schaam is dat ik altijd loop te schelden en te vloeken . Vooral mijn vrouw moet het ontgelden. Dit ben ik niet maar ik kan er niets aan doen. Die verdomde tumor is terug en bezorgt me ondraaglijke hoofdpijn. Als toegift heb ik ook nog een longontsteking gekregen en hallucineer ik door de morfine. Het enige wat ik nog kan, schrijven, lukt zelfs niet meer. Mijn handen trillen te erg en alle letters dansen voor mijn ogen. Langzaam voel ik mijn weerstand verdwijnen, mijn zuurstof raakt letterlijk op en ik moet aan de beademing. Ik heb het ontzettend benauwd, ben bang om te stikken . Vroeger zou ik nooit hebben kunnen bedenken dat dood gaan, een verlossing kan betekenen. Maar die helse pijn is niet meer uit te houden. Ik hoop alleen dat me nog wat tijd wordt gegund, want ik kan weliswaar niet meer naar Nieuw Zeeland, maar mijn zus komt naar mij. Daar kijk ik enorm naar uit.