Van jongs af aan wilde hij een groot schrijver worden. Toen hij vijf was, krap drie turven hoog, won hij zijn eerste schrijfwedstrijd met een essay over moeilijk opvoedbare kinderen. Op zijn achtste, de anderhalve meter gepasseerd, werd zijn Herman Melville-biografie gepubliceerd. Landelijke erkenning volgde op zijn elfde, toen hij werd uitgeroepen tot de grootste schrijver in zijn leeftijdscategorie. Hij was toen al voorbij twee meter. Het eerste exemplaar van het derde deel van zijn tweede fantasy-trilogie werd hem overhandigd tijdens een receptie bij zijn uitgeverij. Het feestje vond plaats in de ontvangsthal van het statige herenhuis aan de Prinsengracht want met zijn vier meter en vijfendertig centimeter was hij de kantoren en vergaderruimten ontgroeid. Hij was een ster, de trots van Nederland. Jonge schrijvers keken tegen hem op. Plateauzolen kwamen weer in de mode. Hij bleef doorgroeien en prijzen winnen; de Trouw publieksprijs en de PC Hooftprijs nog voor zijn vijfentwintigste. De Constantyn Huygens-prijs voor zijn hele oeuvre net na zijn dertigste verjaardag, in dezelfde week dat hij de acht meter passeerde. Hij was in de wolken toen hij, als 's-werelds grootste schrijver ooit, tien meter boven N.A.P., de Nobelprijs voor de literatuur in ontvangst mocht nemen. Hij poseerde ermee voor een foto van de skyline van Amsterdam. Toen leek er een kentering in zijn carrière te komen. De rek was eruit. De groei stagneerde. Hij had alles bereikt wat je als groot schrijver mogelijkerwijs kon bereiken. Hij kreeg ook voor het eerst kritiek, recensenten vonden zijn gedrag uit de hoogte. Andere schrijvers hadden het gevoel dat hij op hen neerkeek. Hij was duidelijk over zijn hoogtepunt en het gerucht ging zelfs dat hij was gekrompen. De kritiek kleineerde hem, maar hij bleef natuurlijk een opvallende verschijning in ons vlakke polderlandschap. Uit schaamte besloot hij Nederland te verlaten en zich schuil te houden in de hooglanden van Schotland. Onder een pseudoniem schreef hij kinderboeken. Interviews gaf hij niet meer. Zijn lichaam nam langzaam weer normale proporties aan en hij bewoog zich weer onder de mensen. Hij zette zich steeds meer in voor de gemeenschap in het algemeen en voor kinderen met groeiafwijkingen in het bijzonder. In het dorp waar hij woonde werd hij een graag geziene figuur. Hij was nog maar een meter drie-en-twintig toen hij op zijn twee-en-zestigste overleed aan de gevolgen van een val van een keukentrapje. Het hele dorp kwam naar de uitvaartdienst. Op zijn grafsteen prijkten de woorden: "Hier ligt een groot man."