Ik voel het. Eindelijk voel ik het. Die tinteling die langzaam opbouwt vanuit mijn diepste en meest donkere plekje. Alles overheersende warmte en de krampachtige samentrekking van mijn lichaam terwijl mijn roodgelakte nagels zich diep in het zachte, maar toch gespierde vlees van zijn rug snijden. Mijn adem stokt, en voor een paar seconden is de wereld om me heen niet meer. Ik zweef in een gewichtsloze omgeving, in het prachtige duister waar sprankelende sterren onze verstrengelde lichamen verlichten. Ik doe mijn ogen open en probeer de controle over mijn adem weer terug te krijgen. Het voelt alsof ik een marathon heb gerend, alsof ik mijn lijf terug heb moeten trekken uit die wonderlijke droom. Een glimlach op zijn gezicht, zijn heldere blauwe ogen die sprankelen wanneer ze in de mijne kijken terwijl hij zegt dat hij van me houdt. En ik hou van hem, oh wat hou ik van hem. Hij is mijn redding, de uitgestoken hand die me verwelkomde, toen ik me eindelijk met mijn laatste krachten over de rand van die ellendig diepe put heb weten te worstelen. Mijn lichaam was nooit van mij. Ik was nooit van mij. Altijd maar alles geven, altijd mezelf opofferen voor een ander. Handelen uit pure wanhoop, nog net niet bedelen om die goedkeuring, die ene aanraking, dat beetje aandacht waarvan ik zo ontzettend hoopte dat het liefde zou kunnen zijn. Nooit zelf genot mogen ervaren. Mijn ziel compleet verwaarloosd. Mijn eigenwaarde zo diep gezonken dat ik niet eens meer wist dat ik het had. Gevochten, geknokt. Door het vuur gegaan. Maar dit keer niet voor een ander. Dit keer alleen voor mezelf. Geworsteld met mijn eigen demonen, met die straffende stemmen in mijn achterhoofd die beweerden dat ik nergens goed voor was. Eindelijk zijn ze stil. Eindelijk hebben ze geen macht meer over me. Ik voel een traan over mijn wang glijden en weer ben ik terug in de werkelijkheid. Ik voel zijn armen, stevig om mijn naakte lichaam heen geslagen. Hij vraagt me of het gaat. En ik kan alleen maar zeggen: ‘Ja... Meer dan ooit.”