Heel mooi verhaal Mili... ik heb er vele gedachten bij. Het is heel suggestief wat mij betreft en daar houd ik van.

Suggestief inderdaad, maar heeft wel een bepaalde schoonheid. Ik zie het als een mensenkind dat door een ooievaar is opgevoed en zelf is veranderd in een zwarte (schaap) ooievaar. Maar het kan best dat ik er volledig naast zit :)

Natuurlijk heeft het schoonheid Richard, ik vind het prachtig.

Het begin van je verhaal doet me denken aan de boekenreeks "Bloemen op zolder" Later in je verhaal verandert dat. Dan zie ik het meer als een verhaal over een weerwolvin die overdag een gewoon leven leidt en 's nachts als vogel erop uit trekt. (zo geworden door liefdeloze ouders) Mooi verhaal, ik heb het geboeid gelezen.

Een heel mooi verhaal. Maar ik verblijf in vraagtekens. Inmiddels heb ik het verhaal meerdere malen gelezen, maar ik kan mijn vinger er niet helemaal opleggen. Ga je nog een verklaring afleggen in de loop van de week?

Brillejood zeiden ze dan, vroeger. het was ook wel een zielig onooglijk typetje hoe je het beschrijft. Het schijnt ook zo te zijn dat je eerst iets vertrouwd zoekt in de man, de eerste echtgenoot, dus dat schreeuwen kende ze als geen ander van haar ouders. Ik ben blij dat ze er op los heeft geleefd, gelukkig maar. Wel triest het eind. Maar weet je, het komt vast wel weer goed. Het gaat om het innerlijk toch...

Dag Mili, Mooi verhaal. Een poging tot het ontsnappen aan een streng gelovig milieu, dat lees ik er dan weer in.

Dag Mili, ik vind het een vreemd verhaal, maar ja, de opdracht over wat we moeten schrijven is ook niet alledaags. Het verhaal boeit me wel en ik zit met veel vragen. Maar de bovenstaande reacties hebben al veel van die vragen opgelost. De bloedende vleugels vind ik erg pijnlijk maar mooi beschreven. :p

Een mooi verhaal, doet me denken aan een sprookje over raven dat ik ooit eens heb gelezen. Ik ben benieuwd waar ze nu terechtkomt!

Ik had je uitleg in #9 wel even nodig om te snappen waarom ze in een vogel veranderde. Een tragisch, maar mooi geschreven verhaal, Mili. Ik had het gelijk met haar te doen.

deze tekst is niet goed. Ik had op mijn handen moeten gaan zitten in plaats van het (laat) te posten. Ik ben vaak ongeduldig en wil het dan zo graag delen.

Dit herken ik heel sterk, maar wat is er niet goed aan dit verhaal? Ik vind het prachtig! Het is misschien minder 'Mili' maar daarom niet minder mooi.

Eerlijk gezegd heb ik het niet helemaal begrepen. Haar ogen stonden verkeerd? Scheel dus. Waarom schreeuwden haar ouders? Ze hadden al zoveel kinderen dat problemen niet vreemd voor hen waren. Veranderde het schele meisje in een vlinder? Verliefd op een krantenjongen? Niets is vreemd hoor op schrijfgebied. Een bijzonder verhaal.

Mili, ik heb je verhaal nog eens geconcentreerd herlezen en zie er werkelijk geen slecht verhaal in. Wellicht had je een heel andere doelstelling in je hoofd... alleen de schrijfster zelf kan dat beoordelen... maar louter objectief als lezer vind ik het echt een leuk verhaal, dat wel erg mysterieus is. Het enige wat ik daarbij dan misschien nog kan bedenken is dat; wanneer je wat meer ruimte had, je de raadsels nog wat verder had kunnen uitwerken want ik ben eigenlijk zeer nieuwsgierig naar die vleugels onder die zwarte mantel en wat daar verder mee gebeurt. Zoals Bart, ken ik het gevoel natuurlijk ook... en velen onder ons kennen het... direct na het schrijven (een mili-seconde erna) vinden we altijd onze laatste creatie de beste... dan komt de twijfel... daarna zoeken we bevestiging... en vervolgens hopen we alweer op het volgende veel betere verhaal... want de perfectie die we in onze droom verwachten is niet van deze wereld - vrees ik. En zo vergaat het dus elk van ons. Maar je hebt zeker gelijk: kritisch moet je zijn!

@Bart, ik vertel en betrek de lezer er niet (genoeg) bij. Wil je, als je hiertoe enige behoefte voelt, mijn #45 lezen en zeggen of je verschil ziet?

Ik zie verschil in de zin dat #45 een duidelijker, herkenbaarder metafoor is. Zoals ik het zie, Mili, kent het vak van schrijver vele regeltjes. De meeste regeltjes zijn meestal toepasbaar. "Show, don't tell" is ook zo'n regel. Er is maar één regel die altijd toepasbaar is en dat is dat de schrijver zelf bepaalt welke regel waar en wanneer wordt gebruikt. Als je, in de derde persoon, in 300 woorden, bijna een heel mensenleven beschrijft (Ik heb dat ook gedaan in #44 en #46), is het onvermijdelijk dat je hier en daar "Tell" toepast want daarmee kun je veel meer informatie in weinig woorden geven.

Ik vraag me af of die predikantenjongen ook vleugels heeft laten groeien en waarom ze aan haar vleugels moest ontkomen. Waren die vleugels niets iets positiefs voor haar? Ik weet niet of je links mag toevoegen, maar het doet me denken aan deze clip. https://www.youtube.com/watch?v=ve2pS-jxXz0

Ik weet niet of je links mag toevoegen, maar het doet me denken aan deze clip. https://www.youtube.com/watch?v=ve2pS-jxXz0

Bijzondere clip! Ik begrijp de overeenkomst die je ziet! :nod:

[quote=bartsnel]

Als je, in de derde persoon, in 300 woorden, bijna een heel mensenleven beschrijft (Ik heb dat ook gedaan in #44 en #46), is het onvermijdelijk dat je hier en daar "Tell" toepast want daarmee kun je veel meer informatie in weinig woorden geven.

Ik denk ook dat het juist gaat om de goede balans. Een overdaad aan 'show' wordt langdradig en een 'tell' verhaal trekt de lezer er niet in. Het ene onderwerp/ manier van schrijven leent zich ook meer voor tell en het andere meer voor show. De balans is m.i. het belangrijkst!

deze tekst is niet goed.

. Niet mee eens!

Ik had op mijn handen moeten gaan zitten in plaats van het (laat) te posten. Ik ben vaak ongeduldig en wil het dan zo graag delen..

Wel mee eens!

Het verhaal op zich is simpel. Het gaat om een opgroeiend meisje dat het nodige meemaakt en haar enige ontsnapping is te dromen dat zij weg kan vliegen. Zij laat vleugels uit haar oksels groeien. Op het eind weet zij te ontsnappen aan hetgeen haar zo pijn deed: het kostte haar bloed en tranen.

Hier zit volgens mij een onverklaarbare tegenstrijd in. Hoe kunnen de zo gewenste vleugels haar uiteindelijk pijn doen zodat ze zich ervan wil ontdoen? Ik ga ervan uit dat onze postduif je geïnspireerd heeft? Betekent dat hij weer veilig in zijn duiventil zit? Grappig dat onze invulling deze week vleugels als overeenkomst heeft! Onze postduif vervult zijn taak als communicatiemiddel (te) goed! ;)

Mili, ik snap wel wat je bedoelt. Je # 45 is geweldig knap geschreven, de lezer wordt volledig opgeslokt in een verhaal vol prachtige beelden en details. Deze tekst (#46), heeft inderdaad een totaal andere impact maar... toch zo mooi! De manier waaroop je hier schrijft is misschien wat afstandelijk, maar geeft je tekst iets kwetsbaars. En ik vind persoonlijk dat dat wonderlijk bij je verhaal past. De tere vluchtigheid van je pen past hier bij het wegvliegen, waar het verhaal uiteindelijk om draait. Over wat daar aan voorafgaat mag je scheren, zoals over de steden en de landerijen. En details als: 'Het meisje groeide op terwijl haar ogen verkeerd stonden...' en 'stampvoeten om gerepareerd te worden,' 'huilen over nieuwe ogen,' of 'Zij leefde er allenig op los...' onthullen toch echt jouw eigen, zo bijzondere stem. 'Zoals hij, ging zij elders'... Prachtig! :{}

Mili, tot mijn grote spijt kan ik de positieve reacties van mijn voorgangers niet onderschrijven, hoe graag ik dat ook zou willen doen. Je zou er niet bij gebaat zijn als ik dat tegen mijn zin wel zou doen. Jouw potentie om bijzondere verhalen te schrijven waardeer ik zeer, maar dit verhaal vind ik ondermaats; Mili niet waardig. De eerste drie alinea’s vind ik goed. (hoewel ik zou huilen OM nieuwe ogen) Hier geef je impliciet ook een sprookjesachtige, goede reden aan waarom het meisje later donsgroei en vleugels tot ontwikkeling brengt. Dan beginnen haar ouders te schreeuwen in de kamer naast haar (ze was toch verbannen naar een zolderkamertje) Waarom schreeuwden die ouders en wat schreeuwden ze. Als je had geschreven dat ze tegen haar schreeuwden dat ze moest ophouden met dat huilende gejammer, had ik dat logisch gevonden en een versterking van de ouderlijke verwaarlozing van dit bijzondere kind. Zij zonderde zich af in de vijfde alinea en komt de zoon van een dominee tegen waar ze verliefd op wordt. Waarom een predikantenjonen? Heeft hij vleugels of wordt hier bedoeld: voor dat hij zich ontplooide? Wat bedoel je met ‘Zoals hij, ging zij elders’? Waarom ging hij? Waarom ook zij? Waar naar toe? En gingen ze samen? Waarschijnlijk ging ze alleen, want ze kwam een man tegen die schreeuwde. Waarom en wat schreeuwde hij? Waarom bleef ze uitgerekend bij deze schreeuwende man? Je laatste zin maakt het vragende mysterie alleen maar groter en onbegrijpelijker. Je verhaal telt 234 woorden. Als je je braaf aan de limiet van 300 woorden zou willen houden had je nog 66 woorden over om meer duidelijkheid te verschaffen en je verhaal voor een breder publiek leesbaarder en begrijpelijk te maken. Nu ben je er in grote hinkstapsprongen overheen gelopen. Zelf heb je er vast goed passende beelden bij, die wij lezers met zoveel vragen nooit op ons netvlies geprojecteerd krijgen. Kortom, dit was een ouderwetse Mili, die ik niet graag lees. Maar, troost ik mij, een volgende keer laat ze vast wel weer een pareltje rollen.

Jammer, dat ze haar vleugels verloor. Een echt Mili-verhaal met veel beeld in weinig woorden.

Ik vond het mooi en begrijpelijk. Een van je betere, eigenlijk. Potentieel in elk geval. Voor mij gaat het met wiegje, zolder, ledikant wat snel, of misschien juist wat te uitgebreid. Het idee dat er rap weer een baby komt, waaraan ze zich maar aan te passen heeft, is duidelijk, maar zoals het er nu staat lees ik in eerste instantie dat zij slechts kort op zolder is, omdat het zusje zich meldt. De logica van die laatste zin lijkt mij niet te kloppen, terwijl het beeld van de rest van eerste aline sterk is. De tweede alinea vind ik zeer sterk. Wederom sterk beeld, met mooie voorafspiegeling van de transformatie. De zin "Haar ouders schreeuwden in de slaapkamer naast haar die zij met haar zusjes deelde." lijkt mij weer niet te kloppen. Ik snap dat ze de kamer naast die van haar ouders met haar zusjes deelde, maar dat staat er niet. " Van verdriet borg zij haar hoofd onder het kussen en in haar oksels kwamen scheurtjes." Las ik meermaals, omdat ik eigenlijk automatisch voor me zag dat zij haar hoofd onder haar oksel zou stoppen, zoals vogels met hun kop onder hun vleugel slapen, terwijl ik tegelijkertijd zag dat dat er niet stond. (Maar dat is dus maar puur een persoonlijke leeservaring.) Dat zij na schreeuwende ouders een schreeuwende vent trof leek mij raak en waar. Dat zij hem uiteindelijk weet te ontsnappen mooi. (Dat het tot bloeden moest komen voor zij die kracht vindt pijnlijk mooi en raak.)