Herman was een goede jongen geweest, daarna een gehoorzame tiener en hij had zich ontwikkeld tot een brave man. Hij droeg “het andere mensen helpen” hoog in het vaandel. Dag en nacht gaf hij het uiterste van zichzelf om zijn naasten bij te staan. Hij had eens gelezen dat een gelukkig mens zo weinig bezittingen vergaart dat ze in een klein koffertje passen. Om uiteindelijk ook dat koffertje ergens achter te laten. Dus gaf hij zijn laatste centen uit om de naakten te kleden en de hongerigen te spijzen. Ieder bedankje toverde een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Op een dag vond hij dat hij niet genoeg deed om zijn medemensen te helpen en hij bad om een talent dat hem in staat zou stellen iedereen tevreden te stellen. Niet lang daarna begonnen zijn handen te jeuken en begon er van alles in zijn handpalmen te groeien. Voedsel en kleding vormden al spoedig een grote berg rond zijn gestalte. Er kwam maar geen einde aan zijn productiviteit. Van heinde en ver kwamen de mensen bij hem om zijn voedselberg en zijn grote hoeveelheid kleding te plunderen. In het begin kwamen ze met een kruiwagen. Ten lange leste stopten er vrachtwagens. Het was een drukte van je welste. Iedereen graaide in zijn bezittingen. De meeste mensen namen niet eens de moeite hem te bedanken. Na een tijd kon men hem ook nog maar moeilijk onderscheiden zo omringd als hij was door de aardse goederen. En op een zekere dag was hij niet meer te vinden. Hij was bedolven door een berg van voedsel en kleding. Vanaf toen slonk de berg door de graaizieke handen van de begerige menigte. Uiteindelijk lagen er nog enkele appelen rond de roerloze Herman. Verbaasd staarde men naar het gezicht met de gelukzalige glimlach.